Felices fiestas !

Χριστούγεννα πίσω στην Αθήνα / σχεδόν τρεις μήνες γεμάτοι από συναυλίες, συνεντεύξεις στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα όπου μένεις με το στόμα ανοιχτό με το πόσο διαφορετικά και πόσο οργανωμένα είναι τα πράγματα εκεί /  τρεις μήνες γεμάτοι νέους φίλους, φιλόξενους ανθρώπους, νέα τοπία... /  Η προσγείωση του  αεροπλάνου θα μου μείνει αξέχαστη / δεν είχα πετάξει ποτέ από Βαρκελώνη για Αθήνα με ελληνική εταιρεία / μόλις προσγειωθήκαμε, μια γυναικεία φωνή από τα ηχειάκια πάνω από τα καθίσματα αναφώνησε : "Καλώς ήλθατε στην Ελλάδα!" και αμέσως μετά το προ δεκαετίας και βάλε σουξέ των Φοίβου-Βανδή "Χριστούγεννα" μας πήρε τ' αυτιά από την ένταση / "καλώς ήλθαμε"...είπα μέσα μου... / Την παραμονή το βράδι πήγα από το σπίτι του φίλου μου του Μπόσκο για μια συνέντευξη για ένα γκέι έντυπο /  Πως τα καταφέρνουμε και ξεμένουμε πάντα ο Αντώνης κι εγώ Χριστουγεννιάτικα στην Αθήνα, ακόμα δε το έχω εξηγήσει / Η φίλη μου η Αφροδίτη Μάνου στο γυάλινο μουσικό θέατρο στα καλύτερα της και σε απίστευτη φωνητική φόρμα / Καλά που υπάρχει και το skype  - πώς αρκούμασταν άλλοτε σ' ένα απλό τηλεφώνημα με τους φίλους που μένουν μακριά; / Το "Γιασεμί" μοιάζει ακόμα πιο φιλόξενο το χειμώνα... / ένα φαινομενικά ασήμαντο δωράκι από το πουθενά υπογραμμίζει αυτό που κάθε χρόνο φαίνεται πιο αληθινό : "η οικογένεια μας δεν είναι πάντα αυτή που γράφουν τα χαρτιά μας..."
Καλές γιορτές!

υγ. Καημό το είχα να κάνω μια τέτοια φωτογράφιση στο ύφος των ελληνικών δίσκων ελαφριάς μουσικής του 60. Ιδού λοιπόν...

η εποχή του "Ναί" ...

Έχω καιρό να "αφήσω" δυό γραμμές εδώ σ' αυτό το blog... Χωρίς σταθερή σύνδεση στο ίντερνετ ανάμεσα σε πρόβες, συναντήσεις με φίλους, νέες γνωριμίες, συνεντέυξεις και συνεννοήσεις για την προβολή του άλμπουμ στην Ισπανία, γράφω δυό κουβέντες από ένα καφέ στη γειτονιά του Hostafrancs, στη Βαρκελώνη / 'Ενα κοριτσάκι αλλάζει θέση σε όλα τα καθίσματα τριγύρω, η μαμά του λογομαχεί δυνατά με άλλες εφτά οκτώ γυναίκες λίγο πιο πέρα / Οι τελευταίες μέρες, μια με ήλιο μια με βροχή, καθάρισαν όλη την πόλη / Μαζί με τους καινούργιους φίλους εμφανίστηκε αναπάντεχα κι ένα αχνό ουράνιο τόξο πάνω από τη γειτονιά του Μπορν. Η μηχανή ίσα ίσα που μπόρεσε να το συλλάβει / Τα νέα από την Ελλάδα φτάνουν όλα συγκεχυμένα και θαμπά, από τις ειδήσεις της κρατικής τηλεόρασης, τα στάτους των "φίλων" του facebook και τα μηνύματα στο κινητό / Μεθαύριο παίζουμε πάλι, λιτά, με ένα πιάνο μόνο /  Και μόνο τα τραγούδια του flaneur / Ούτε μια διασκευή, ούτε ένα τραγούδι ρεπερτορίου... Κι εγώ που νόμιζα πως όλοι θα "κουραστούν", θα ταλαιπωρηθούν και, δε μπορώ να μη το πώ, πήγαινα να παίξω με μια μικρή ενδόμυχη χαρά γι' αυτό το μικρό βασανιστήριο που θα περίμενε τον ακροατή αυτών των εμφανίσεων... / Σκέφτομαι : Αύριο στην Ελλάδα είναι η επέτειος του "Όχι" / Τα οργισμένα - χολωμένα - επιπόλαια μηνύματα πολλές φορές με μεγάλες δόσεις χοντροκομμένου χιούμορ για την κατάσταση που επικρατεί, πληθαίνουν / Εδώ, αύριο κι όλο το Σαββατοκύριακο στους δρόμους θα ψήνουν κάστανα και γλυκοπατάτες...είναι το έθιμο τους / Είναι και το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή / Είναι και οι πλυμμένοι δρόμοι ... Σκέφτομαι: Είναι η εποχή του "Ναί" ...

Swing the night out ...once more!

Λίγες μέρες πριν φθινοπωριάσει για τα καλά, πριν τη μετάβαση στη Βαρκελώνη, πριν αλλάξει εντελώς το τοπίο ... επαναλαμβάνουμε με τα παιδιά το πάρτυ γι' αυτούς που δε μπόρεσαν να έρθουν ...

Τώρα θα μαζευτούμε σιγά σιγά στους κλειστούς χώρους, όμως μέχρι τότε..
Swing the night out ...once more!

Swing the night Out - Part II

Βγήκαμε στον πεζόδρομο της Ρόμβης παίξαμε και χορέψαμε μέχρι το πρωί ...Επειδή όμως λόγω γενικής απεργίας κάποιοι φίλοι το έχασαν, αποφασίσαμε να το επαναλάβουμε το απόγευμα της Κυριακής 2 Οκτωβρίου! ...στις 19.30μμ. Φιγούρες και χαμόγελα... :)

Από το βράδι στο λόφο του Φιλοπάππου (18.09)

Ξενάγηση - Όλγα Βογιατζόγλου
Οργάνωση - Atenistas
Φωτογραφίες - Κωνσταντίνος Φλαμιάτος
http://www.atenistas.gr/filopappou/

Μια βόλτα στου Φιλοπάππου Κυριακή 18.09

Oι Ατενίστας και ο Γιώργης Χριστοδούλου σας προσκαλούν ένα κυριακάτικο απόγευμα στην πιο "παλιά γειτονιά" της Αθήνας

Θέλουμε να γνωρίσουμε την πόλη μας, να περιπλανηθούμε στους δρόμους της και να απολαύσουμε παραστάσεις, συναυλίες και εκδηλώσεις κάθε πολιτισμού σε κάθε της γωνιά.
...
Έτσι το απογευματάκι της Κυριακής 18 Σεπτεμβρίου, στις 18.30 ανηφορίζουμε στον μάλλον άγνωστο στους πολλούς λόφο του Φιλοπάππου.

Οι αρχαιολόγοι της Α’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων θα μας περιμένουν για μία βόλτα στο λόφο για να μας τον παρουσιάσουν, να μας αποκαλύψουν άγνωστες διαδρομές και να μας μυήσουν στα μυστικά των αρχαίων αθηναϊκών συνοικιών Κοίλης και Μελίτης που βρίσκονταν στο λόφο..

Και την ώρα που θα ολοκληρώνεται η βόλτα, γύρω στις 19.30, στο ηλιοβασίλεμα, θα μαζευτούμε στο πλάτωμα της Μελίτης (με θέα από τη μια το λόφο της Ακρόπολης και τον Παρθενώνα κι από την άλλη τη θάλασσα του Σαρωνικού) για να απολαύσουμε τις μουσικές του "flâneur" Γιώργη Χριστοδούλου ο οποίος προθυμοποιήθηκε να τραγουδήσει unplugged για εμάς μία σειρά από τραγούδια τα οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μιλούν για την Αθήνα.

Που: Λόφος Φιλοπάππου
Σημείο συνάντησης: Είσοδος Φιλοπάππου από Διονυσίου Αρεοπαγίτου
Πότε: Κυριακή 18/9/2011, ώρα 18.15.
Είσοδος Ελεύθερη

(Το μουσικό μέρος της βραδιάς θα ξεκινήσει περίπου στις 19.30 - Το πλάτωμα της Μελίτης έχει επίσης πρόσβαση από τον περιφερειακό του Φιλοπάππου, περίπου στο ύψος της γέφυρας).

Καλό φθινόπωρο...

Βγαίνουμε πάλι στους δρόμους ...

Πρώτες εντυπώσεις από τη "Λευκή πόλη"

Το Βελιγράδι ξέρει να κρύβεται...Τίποτα εκτός από τις λίγες ταμπέλες στον αυτοκινητόδρομο δεν σε προετοιμάζει για την ύπαρξη του. Όταν κοντεύεις στην πόλη με το λεωφορείο εκεί όπου βλέπεις μόνο πράσινο σ' ένα στενό εθνικό δρόμο, ξαφνικά σε μία μόνο στροφή σου αποκαλύπτεται: μια τσαλακωμένη γκρί εφημερίδα πεταμένη στην εξοχή... Που και που ξεχωρίζουν κάποιοι ουρανοξύστες και δύο-τρεις τεράστιες καφέ πολυκατοικίες.
Η πλατεία όπου βρίσκεται το ξενοδοχείο Σλάβια - η δική τους "Ομόνοια" - δεν έχει ούτε πόρνες, ούτε παιδιά που ζητιανεύουν για να να εξασφαλίσουν τη δόση τους. Μόνο ανθρώπους βιαστικούς με σκυμμένο κεφάλι και ίσιο σταθερό βήμα προς την πρωινή δουλειά : βασικός μισθός περίπου 340 ευρώ - ενοίκιο 300. Διαμερίσματα μοιρασμένα στα τρία...
Το Βελιγράδι έχει όμορφους κεντρικούς δρόμους με κτίρια που θυμίζουν αυστροουγγρικά μεγαλεία άλλων εποχών. Έχει την δική του "Πλάκα", την Σκαντάρλια. Μικρά μπιστρό με όμορφο κόσμο να κουβεντιάζει στα τραπέζια.Ούτε φωνές, ούτε ενοχλητικά χάχανα από τις γύρω παρέες, ούτε άνθρωποι να μιλούν δυνατά στα κινητά, ούτε κορναρίσματα. Έχει το δικό του νησάκι στο ποτάμι για μπάνια τους καλοκαιρινούς μήνες.
Το Βελιγράδι έχει παλιά κίτρινα λεωφορεία χωρίς κουρτίνες στα παράθυρα και χωρίς air condition. Έχει τραμ. Έχει ποδηλατόδρομους. Έχει ένα πανέμορφο κάστρο με θέα στο ποτάμι.

Το Βελιγράδι έχει καλυμμένα τα κτίρια που βομβαρδίστηκαν στον πόλεμο.
Το Βελιγράδι συμπαθεί. Συμπαθεί τους έλληνες ίσως επειδή τους ένιωσε κοντά στον πόλεμο, ίσως γιατί ξέρει πως οι φοιτητές αφήνουν συνάλλαγμα.
Το Βελιγράδι φοβάται. Φοβάται τους γκέι, τους σχεδόν ανύπαρκτους μαύρους, τις γυναίκες σε υψηλές θέσεις, τον ίδιο του τον εαυτό.
Το Βελιγράδι είναι όμορφο. Συμπαθεί. Φοβάται. Φοβάται ακόμα. Γι' αυτό και ξέρει να κρύβεται.

Με το Μάνο Χατζιδάκι, τον Cole Porter και το φεγγάρι του Αυγούστου...

Τελευταία μας πρόβα σήμερα γι' αυτό το πολύ ιδιαίτερο πρότζεκτ στο οποίο βάζουμε τον Μάνο Χατζιδάκι να συνομιλήσει μουσικά με τον Cole Porter κάτω από το φως του γεμάτου φεγγαριού, στη Σύρο ...
Αύριο το βράδι.

O "Flaneur" στο RNE

Το βράδι της 29ης Ιουλίου, στον κρατικό ραδιοσταθμό της Ισπανίας στη Μαδρίτη, στην εκπομπή Afectos en la noche, συνομιλήσαμε με τον Javier Peña και τον Oscar Lopez και παρουσιάσαμε το "Flaneur".
Μιλήσαμε για τις βόλτες στην πόλη, το πως γεννήθηκαν τα τραγούδια, το ιντερνετ και το πόσο άλλαξαν τα πράγματα στη μουσική βιομηχανία και φυσικά (αναπόφευκτα) για την γενική κοινωνικο-πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και την κρίση.

Ακούστε τη συνέντευξη και την παρουσίαση εδώ

Ο Φώντας Τρούσσας για το "Flaneur"

 Χάρηκα πολύ όταν είδα στο περιοδικό που αγαπώ, αυτό με τις "λίγες πωλήσεις" και τη μεγάλη ιστορία και ευαισθησία να ανακαλύπτει και να προτείνει , αυτή την παρουσίαση - κριτική στην οποία αφιέρωσε μια ολόκληρη σελίδα. Μοιράζομαι αυτή τη χαρά μαζί σας, παραθέτοντας εδώ το κείμενο του Φώντα Τρούσσα...

Δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία. Ο Γιώργης Χριστοδούλου, ή απλώς Giorgis, είναι ένας ολοκληρωμένος τραγουδοποιός. Τούτο το έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο περιοδικό - από την εποχή  του "Η αγάπη είναι ένα πορτοκάλι" και του "Δες το κι αλλιώς", τις διασκευές του δηλαδή σε τραγούδια του Νίκου Καρβέλα,του Φοίβου και του Μιχάλη Ρακιντζή. Και το "ολοκληρωμένος" έχει να κάνει με το εξής: με την ικανότητα του Χριστοδούλου να γράφει ωραία "ελαφρά" τραγούδια, είτε γέρνουν προς τη βρετανική ποπ,είτε προς το γαλλικό chanson, είτε προς τη μεσογειακή folk ballad. Η τελευταία δισκογραφική δουλειά του Γιώργη έχει τίτλο "Flaneur" (Ankh/Epsa/Sgae, 2011) μια λέξη που κινδυνεύει να ακυρωθεί από την κατάχρηση της (ως συνήθως συμβαίνει) - την διαβάζω συνεχώς στον Τύπο, αφού πλέον την έχουν μυριστεί άπαντες οι... εμβληματικοί - και η οποία εμφανίζει τον έλληνα τραγουδοποιό να αποδίδει δικές του συνθέσεις αλλά και των  Alberto Matesanz, Jordi Maranges, όπως κι ένα παλαιό άσμα των Alain Gorageur/Boris Vian από τα fifties...

Δεν είμαι σίγουρος τί ακριβώς σημαίνει flaneur (τα λεξικάγράφουν για τον πεζοπόρο, τον περιπατητή των πόλεων, τον άνθρωπο που δημιουργικώς αλητεύει), όμως έχω την αίσθηση (για να μην πω την βεβαιότητα ότι κακώς ορισμένοι ... στριμώχνουν στα ίδια κείμενα τον Γιώργη Χριστοδούλου με τον Λεωνίδα Χρηστάκη φερ' ειπείν, τον συγγραφέα της " Ιστορίας της αλητείας" και με τους easy riders του Dennis Hopper. Πρέπει να έιμαστε σε θέση να κάνουμε λεπτές διακρίσεις και να μη συγχέουμε άσχετα μεταξύ τους πρόσωπα ή θέματα.

Ακούγοντας λοιπόν  το "Flaneur", γιατί αυτό είναι το θέμα μας, εμένα μου δημιουργήθηκε η αίσθηση πως "αλητεία" για τον Γιώργη Χριστοδούλου - αν και δεν θέλω να την αποκαλώ έτσι - είναι μια εγκάρσια αντιμετώπιση του ζην - κύριο μέλημα της οποίας θα μπορούσε να είναι η αναζήτηση κι η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, προς την κατεύθυνση των ζωτικών στοιχείων της ύπαρξης. Σχέσεις, συναναστροφές, φιλίες, παρέες και τα τοιάυτα. Δεν καβαλάμε μια μηχανή, γυρνώντας "άιρα και κάιρα", αλλά πατάμε "παύση" και επιχειρούμε, κινούμενοι πλέον με ανθρώπινες ταχύτητες εντός του αστικού περιβάλλοντος, να δούμε τον "άλλον" κατά πρόσωπο, να παρατηρήσουμε κινήσεις, ματιές και συμπεριφορές.
Ο σύχρονος flaneur δεν ξέρω αν φοράει ρολόι στο χέρι του - γιατί όχι; - , έχω όμως την αίσθηση πως ενδιαφέρεται για την εμφάνιση του (δεν αναφέρομαι στις στυλιστικές ακρότητες),προκρίνει σεβαστικές συμπεριφορές,  είναι απλός και μειλίχιος και πάνω απ' όλα ευγενικός με όλους όσους συναναστρέφεται - όποιους μπορεί να συναντά στις βόλτες του, στα bar ή στα café και που μπορεί να χρήζουν της κατευναστικής του διάθεσης.Ίσως ακόμα να είναι γλωσσομαθής και φυσικά εξυπηρετικότατος με τους τουρίστες καθότι πολλές φορές μπορεί να συχνάζει στα ίδια μ ' εκείνους, μέρη. Ο κοσμοπολιτισμός του Flaneur δεν είναι κάλπικος αλλά εκπηγάζει από τη φυσική ανάγκη να αγαπά τον τόπο του, τη δική του πόλη,επισχειρώντας να τη μετατρέψει με την παρουσία και την συμπεριφορά του, σε κάτι ιδεατό. Πόλεις όπως η Αθήνα, που κρέμονται πλειστάκις στο χείλος της αβύσσου, περιμένουν τους φλανέρ να τις εξευμενίσουν. Ευχολόγια; Πιθανώς. Θα το επιζητούσα; Προφανώς.

Μπορεί να φαίνονται αβαθή όλα αυτά, ή και α-πολιτικά, θ' άξιζε όμως να είναι σε πρώτη φάση χαρακτηριστικά των σημερινών κατοίκων των μεγάλων πόλεων. Όλων εκείνων τέλος πάντων που βρίσκονται σε μία διαρκή αναζήτηση των αστικών οάσεων.Και δεν εννοώ τους κήπους και τα πάρκα αλλά τα ... περιβόλια των ανθρώπινων συμπεριφορών.

Ένας flaneur όπως ο Γιώργης Χριστοδούλου έχει βεβαίως και τη μουσική του.'Ηπια τραγούδια με λεπτές ενορχηστρώσεις, στα οποία προκρίνεται η μελωδία.Είναι τραγούδια ισπανόφωνα ή γαλλόφωνα σε πρώτη φάση τα οποία σφυρίζονται στο δρόμο (Mi nido, Tous les mardis, Silencio...) ακούγονται σαν θρόισμα, ίπτανται πάνω από τα διαλυμένα πεζοδρόμια, τα επικίνδυνα στενά, τις βρωμερές διαβάσεις...Ανάβει πράσινο...Αλλά θα περάσω με την άλλη...

Φώντας Τρούσσας για το Τζαζ & Τζαζ

....le hasard, mon ami et mon maitre, m'enverra bien un des genies de son desordonne royaume, je n'ai plus foi qu'en lui et en moi, si bien que je n'attends plus a chaque desespoir ma fin, malaventure, le petit miracle banal, qui renoue, maillon etincelant, le collier de mes jours...

Ετοιμαζόμαστε σιγά - σιγά για τη συναυλία μας στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ...

 Αυτό το post βεβαίως δεν έχει να κάνει με το θέμα του blog, όμως πώς να κάνεις πόστ και να μιλάς για βόλτες στην πόλη όταν η πόλη είναι ανάστατη. Διαβάζοντας λοιπόν κι ακούγοντας τις ειδήσεις της μέρας, κάτι μ έσπρωξε στη βιβλιοθήκη να ψάξω ένα σπάνιο βιβλίο (πλέον, εκτός καταλόγου). Λοιπόν, νομίζω αυτά τα λόγια 22 χρόνια πριν, τα λένε όλα. Την Κυριακή 8 Ιανουαρίου 1989 ο Μάνος Χατζιδάκις έδωσε μια συνέντευξη σε ραδιοφωνικό σταθμό. Από το σπάνιο βιβλίο της Ορχήστρας των χρωμάτων "Μάνος Χατζιδάκις - ψηφίδες μνήμης" , αντιγράφω απόσπασμα επίκαιρο όσο ποτέ...

- Ζητούμε να μας πείτε πώς βλέπετε εσείς την κατάσταση της σημερινής κοινωνίας; Πολλοί φρονούν ότι περνά σοβαρή κρίση, ότι απειλείται με ηθική σήψη, ίσως με διάλυση, αφήνοντας μας έξω από τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο.Συμμερίζεστε  αυτή την άποψη;
Μ.Χ.: Εγώ δε θα το έλεγα τόσο τραγικά, ότι μας αφήνει απ' έξω. Είναι μια μοιραία κατάληξη ενός κόσμου, που προετοιμάστηκε για την εξαφάνιση του.Κι εκεί νομίζω ότι έχει μεγάλο μερίδιο όλος ο μεταπολεμικός κόσμος και ειδικά ο μεταπολεμικός πολιτικός κόσμος.Δεν προετοιμάστηκε το σπάνιο είδος και το πολύ ακριβό, του ελεύθερου πολίτη. Το είδος του ελεύθερου πολίτη δεν προετοιμάστηκε.
Γι αυτό έγινε και η δικτατορία.Γιατί πότε έγινε η δικτατορία; το 67.Λοιπόν φανταστείτε,  αν είχαμε αυτό το είδος του ελευθερου πολίτη, θα μπορούσε να σταθεί αυτή η κατηγορία ανθρώπων, τόσο ευτελής, έστω και δέκα μέρες μόνο; Δεν θα μπορούσαν να σταθούν ποτέ. Αλλά, βέβαια για σκεφτείτε ότι ο έλληνας πολίτης όχι μόνο της πόλης αλλα και της επαρχίας, του χωριού, τί είχε ν' αντιμετωπίσει όλα αυτά τα μεταπολέμικά χρόνια; Τον χωροφύλακα, τον εισαγγελέα, τον παπά. Αυτόν δεν τον αντιμετώπιζε και επί δικτατορίας; Ποιά ήταν η αλλαγή; Γιατί να ξεσηκωθεί;
-Σήμερα;
ΜΧ: Σήμερα είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας θητείας.
- Δεν υπάρχουν ελεύθεροι πολίτες σήμερα κατά τη γνώμη σας;
ΜΧ: Ποιός τους προετοίμασε; Το σχολείο; Ξερουμε πολύ καλά τί προετοιμάζει το σχολείο. Ο στρατός; Ξέρουμε σε τί ανυποληψία ρίχνει τον νέο Έλληνα πολίτη ο στρατός για να του αφαιρέσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας από πάνω του. Πόσοι είναι εκείνοι που αντέχουν;οι 10; οι 20; Με τις σπουδές φεύγουν έξω και τελειώνει. Ποιοί μένουν εδώ;
- Έτσι όπως το λέτε είναι σαν να μην υπάρχει ελπίδα
ΜΧ: Εγώ δεν έχω καμμία ελπίδα, παρά αν γίνει κανένα θαύμα.Εγώ δεν πιστεύω ότι έχουμε σήμερα τη δύναμη να επιβιώσουμε.
-Σαν κρατος θεωρείτε ή σαν εθνική οντότης;
ΜΧ: Ως εθνική οντότης. Θα μείνουμε λιγάκι σαν νάνοι αλλοτινών καιρών. Και θα το δείτε όταν έρθει η πλήρης ένωση με την Ευρώπη, σε ποιά κατάσταση θα βρισκόμαστε. Ποιά είναι η υποδομή, για να υπάρξουν έστω ένα-δύο χαρακτηριστικά στοιχεία της εθνικότητας μας;
-Αναρρωτιέμαι αν αυτή η απογοήτευση- αν μπορώ να την χαρακτηρίσω έτσι- που έχετε για το μέλλον, συμβιβάζεται με την έντονη παρουσία σας στα πολιτικά πράγματα,όχι βέβαια άμεσα σαν πολιτικός αλλά με την κριτική σας;
ΜΧ: Είμαι υποχρεωμένος κι αισθάνομαι όσο είμαι ζωντανός, να υπάρχω. και να υπάρχω  με τις δυνάμεις μου, ασυμβίβαστες και με το μυαλό μου καθαρό. Όσο μπορεί να υπάρχει αυτό.
- "Τιμή εις εκείνους όπου εις την ζωήν των όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες"
ΜΧ: Αλλιώς, αυτό δεν σημαίνει οτι έχω την αισιοδοξία ότι μπορεί ν' αλλάξει τίποτα, ιδιαίτερα στο άμεσο μέλλον. Και μην ξεχάμε, οτι σε τελευταία ανάλυση, οι μόνες στιγμές που σκεφθήκαμε σοβαρά ως έθνος , ήταν στις καταστροφές. Ας περάσουμε μια καταστροφή, μπας και σωθούμε σοβαρά.
- Δηλαδή εσείς δε φρονείτε ότι υπάρχει κάποια ελπίδα, κάποια διέξοδος; Τί θα μπορούσε να γίνει κατά τη γνώμη σας;
ΜΧ: Τίποτα. Η πλήρης εξαφάνιση μας. Και θα γίνει. Είμαι βέβαιος.

O Γιάννης Νένες για το "Flaneur" και των ήχο των cafes...

● ● ● Τα κέντρα των πόλεων, καταλαβαίνεις ότι ζούνε, από τον ήχο τους. Είναι ο ήχος των cafés, η ζεστή θολούρα του ηχητικού φόντου από ομιλίες και ελαφρά χάχανα, κουταλάκια του εσπρέσο που χτυπάνε ανακατεύοντας επάνω στην πορσελάνη, πνιχτά κινητά που βαράνε ρίνγκτόουνς «marimba», μία καρέκλα που τρίζει στα μωσαϊκά, αστεία, κουτσομπολιά και ερωτικά ψευδίσματα σαν θρύμματα μηλόπιτας στο πιατάκι της πόλης. Λίγο πιο κοντά στην ακοή σου, τρισδιάστατα, ήχοι από φύλλα εφημερίδας να τσαλακώνονται στο ξεφύλλισμά τους, η μυρωδιά του δικού σου καφέ και η παγωνιά της τζαμαρίας να σου δροσίζει τη μία πλευρά του προσώπου σου. Κάθεσαι στον πάγκο, κυλάει μπροστά σου το ποτάμι της πόλης με τους διαβάτες της και πίσω από την πλάτη σου θροΐζει ο ήχος των καφενείων, ο θόρυβος της μικρής κοινότητας που θέλει να ζήσει την ειρηνική της πλήξη με λεπτομέρειες καφεΐνης και υπερπληροφόρησης.
● ● ● Ο Γιώργης Χριστοδούλου έχει πιάσει ακριβώς αυτή τη θαλπωρή των cafés, τα λιμάνια της επιβίωσης στην πόλη, και κυριολεκτικά την ηχογράφησε, τη μιξάρισε με τον ήχο των τραγουδιών στο καινούργιο του άλμπουμ «flâneur*». Οι αδέσποτοι Eυρωπαίοι είναι άνθρωποι που ταξιδεύουν για τον έρωτα και την τέχνη. Είναι οι μπον βιβέρ της εποχής που ξεμπέρδεψε με τα θλιβερά διαδικαστικά (bookings, επαφές, internet) και τώρα περιδιαβαίνει τις μουσικές και τις λεωφόρους απολαμβάνοντας της κρυφή γοητεία του περιστασιακού. Ίσως ο Γιώργης να παραείναι καλός (στο καλλιτεχνικό του βιογραφικό) για να εμπνέει την ανάλαφρη κατάρα ενός «περιπλανώμενου flâneur». Το παιδικό του πρόσωπο και το κουταβίσιο βλέμμα του ίσως να μην υπονοούν τη μοναξιά ενός θαμώνα σε ένα μπαρ της Βαρκελώνης –όλοι στριμώχνονται ποιος θα τον περιθάλψει πρώτος, φαντάζομαι– όμως είναι ένας τέλειος αρτίστας, ώστε να μπορεί να το βιώσει, για να επιβιώσει.
● ● ● Σχεδόν απολαμβάνοντας τη «γλυκιά εκδίκηση» προς την μπουζουκοξεσκισμένη πατρίδα, περιορίζεται σε ένα «πράσινο μπαλκόνι – μάλλον όχι· μπουάτ καλύτερα, «κουτί τρυφερής ασφαλείας στην Πλάκα» από τη μια και στη Βαρκελώνη από την άλλη, που είναι η πόλη του πια. Ισπανόφωνα τραγούδια και ποιήματα, γαλλικά σανσόν με μία νοσταλγία δυσανάλογη της ηλικίας του – αλλά κατανοητή, λόγω της lounge, πολυτελούς φωνής, ήχοι από παιδικά παιχνίδια, ακορντεόν, μαζί του η Joanna Swan των πολυακουσμένων (και στα αθηναϊκά ραδιόφωνα) Illya, ένα πιάνο, παλιά βαλς, ισπανικές κιθάρες, ένα hammond, βήματα στην παλιά γειτονιά της Carrer Joaquin Costa της Barcelone και ήχοι της πόλης. Το ζαβαρακατρανέμια-πως-το-είπε-ο-Γανωτής της συγχυσμένης θολούρας ή, στην περίπτωση του Γιώργη, η χαοτική μικρο-επικοινωνία της μοναξιάς, η μυρωδιά του καφέ, η πίκρα ενός διπλού λικέρ σε ποτήρι ακουμπισμένο σε κρύο μάρμαρο και ζεστή καρδιά. 
● ● ● Η Αθήνα. Θα την αγαπήσουμε ξανά μόνο χάρη στα μπαλκόνια και στα cafés της.

Ολόκληρο το κείμενο στη στήλη της Athens Voice, Panikoval 500

Περιπλανηθείτε! είναι απελευθερωτικό...

Ο Γιώργος κακουλίδης δίνει έναν βιωματικό ορισμό της αλητείας, πολύ κοντά στην καταστασιακή περιπλάνηση (derive) και την ψυχο-γεωγραφία των πόλεων. Τα ονόματα των δρόμων και η αρίθμηση τους, που παραπέμπουν σε σημεία συνάντησης με άλλους συντρόφους στην αλητεία, οι συνοικίες, οι χρονολογίες, η διαρκής αναφορά ονομάτων, ποιητών, καλλιτεχνών, εκκεντρικών, συντελούν μια χειμαρρώδη αφήγηση, που από μόνη της είναι μια περιπλάνηση στο χω΄ρο και στο χρόνο της Αθήνας.

Η Καισαριανή, η Σκουφά, η Καλλιδρομίου, το Κουκάκι, η Κυψέλη μπλέκονται στο λόγο του συγγραφέα, μαζί με τα ονόματα των δασκάλων και φίλων του, των δικών του "νεκρών" που τον σημάδεψαν και τον σημαδεύουν ακόμα και τους κουβαλάει σα να μην έχουν φύγει ποτέ: ο "δάσκαλος" Νίκος Καρούζος, ο Μίλτος Σαχτούρης, ο Μιχάλης Κατσαρός, ο Κωστής Μοσκώφ, με εξέχουσα μορφή το φάσμα του πατέρα του, ζωγράφου Δημήτρη Κακουλίδη.

"Τους αλήτες καλλιτέχνες δεν τους ενδιαφέρει να βγάλουν χρήματα, ούτε να τύχουν ευρύτερης αναγνώρισης. Η έκφραση τους είναι μια κραυγή, παρά η συγκρότηση ενός χώρου επικοινωνίας με τους άλλους. Η ουσία της αλητείας είναι οτι η δράση μου δεν συνεπάγεται το να μείνω, να οργανώσω, να συνεχίσω" παρατηρεί ο καθηγητής Ν. Χρηστάκης

Ο Γ. Χριστοδούλου έιναι ένας τραγουδοποιός που εμπνέεται από τον flaneur, εκείνον που περιδιαβαίνει άσκοπα στους δρόμους των μεγαλουπόλεων. Στον τελευταίο του δίσκο με τίτλο "flaneur" τραγουδά στα ισπανικά και τα γαλλικά για την περιπλάνηση, εμπνευσμένος από τα ταξίδια του στην Ευρώπη. " Έχω εμπνευστεί από τον Μποντλέρ και τον Μπένγιαμιν" μου λέει. "Ζούσα για καιρό σ'έναν κακόφημο δρόμο της Βαρκελώνης όπου περιπλανήθηκαν ο Χέμινγουέι, ο Ζενέ.Στο δίσκο έχω βάλει ήχους από τους δρόμους και τα στενά της συνοικίας αυτής.

Η Αθήνα του μνημονίου προσφέρεται για εκλεπτυσμένους flaneurs; τον ρωτάω. " Είναι μια καλή ευκαιρία να κατακτήσει ο κόσμος τους δρόμους. Ανήκω σε μία γενιά όπου πρωτοξεπήδησαν τα mall. Μετά όμως πηγαίναμε και μια βόλτα στου Φιλοπάππου, στην Πλάκα. Τώρα τα μικρά παιδιά περνούν όλη την ημέρα στα mall. Εχεις παρατηρήσει ότι μέσα στα mall δεν υπάρχει ούτε ένα παγκάκι; Είναι μια καλή ευκαιρία να γίνει ακριβώς το αντίθετο.να βγαίνει ο κόσμος στους δρόμους, να αρχίσει να περπατάει και να κατακτάει την πόλη".

Αποσπάσματα  από το άρθρο "Περί αλητείας και άλλων δαιμονίων" (από τον αλήτη, στον hobo, στον flaneur) της Αφροδίτης Πολίτη. Έψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας.

Πρόσκληση σε ταξίδι...

Τα ηλιοβασιλέματα ντύνουν τους αγρούς,
τα κανάλια, ολόκληρη την πόλη,
με υάκινθο και χρυσό.
Ο κόσμος κοιμάται μέσα σ' ένα ζεστό φως.

Εκεί όλα είναι τάξη και ομορφιά,
πολυτέλεια, ηρεμία κι ηδονή.

Μεγάλη Παρασκευή

Παρουσίαση album

Αύριο Τρίτη 12 Απρίλη θα παρουσιάσουμε το "flaneur" στο καφέ του βιβλιοπωλείου "Ιανός" στις 12.30μμ.

Θα μιλήσουν ο Γιώργος Χρονάς, ο Ξενοφών Ραράκος και ο Μάρκος Φράγκος, και τους χαιρετισμούς από την Μαδρίτη θα μας στείλει μέσω κάμερας ο Alberto Mate.

'Επειτα θα παίξουμε ζωντανά κάποια από τα τραγούδια του cd.

Είστε (εννοείται) όλοι ευπρόσδεκτοι...

Bcn

Όσες φορες κι αν γυρίσεις σε μια πόλη, είναι  πάντα διαφορετικά. Ενα στενό που δεν είχες προσέξει, μια γωνία που σου είχε διαφύγει, ένα καινούριο κατάστημα. Η Βαρκελώνη αλλάζει από μέρα σε μέρα κι ας παραμένει με τα ίδια κτίρια τόσους αιώνες. Αυτή τη φορά το φως στη γοτθική γειτονιά είχε μια άλλη λάμψη. Συνάντησα κι εναν εξαιρετικό μουσικό που έπαιζε Μπάχ και Βιβάλντι με το ακορντεόν του - σα να βρισκόταν σε "κανονική" συναυλία. Εντυπωσιάστηκα με τον τρόπο του, εξουθενωμένος ο ίδιος αλλά να συνεχίζει (κάποιες στιγμές ικανοποιημένος απο τον ήχο του κι άλλες λίγο ενοχλημένος απο το θόρυβο μιας παρέας τουριστριών που καθόταν καταγής απέναντι του). Πέτυχαμε ακόμα, κάπου ανάμεσα στα άσκοπα βήματα μας και την πρόβα του ρέκβιεμ του Μότσαρτ στην εκκλησία της "Αγίας Μαρίας της θάλασσας". Φτασαμε νωρίς το απόγευμα στην Αθήνα.Πίσω με περίμενε άλλη μια βραδιά στο "Γιασεμί".Όπως παρουσίαζα τα τραγούδια σκέφτηκα: "το Μάιο θα είσαι πάλι διαφορετική!" Hasta siempre!

*φωτογραφία Ignasi Casas

 Ανοίγοντας σε μια τυχαία σελίδα σήμερα το πρωί το βιβλίο του Ουάιτ "Παρίσι" / διαβάζω...

Ο flaneur δεν αποζητά τη γνώση. Δεν τον ενδιαφέρουν τα αξιοθέατα και τα μουσεία. Αναζητά την εμπειρία. Κι ενώ το μεγαλύτερο μέρος της εμπειρίας, αντικαθίσταται συνήθως από την γνώση, για τον flaneur η γνώση παραμένη αγνή, κατά κάποιο τρόπο "άχρηστη".
O flaneur είναι εξ ορισμού προικισμένος με άφθονο ελεύθερο χρόνο, είναι αυτός που μπορεί να σηκωθεί και να φύγει μεσημέρι ή απόγευμα για μια περιπλάνηση χωρίς προορισμό καθώς ένας συγκεκριμένος στόχος ή η αυστηρή κατανομή χρόνου έρχεται σε αντίθεση με το αληθινό του πνεύμα.

 Σκέφτομαι / ανεβάστηκε το τραγούδι και στο youtube.... / Το βράδι με περιμένει η εκδήλωση για την Φλέρυ Νταντωνάκη / έξω από το σπίτι ένα κομπρεσέρ δουλεύει ασταμάτητα  / σα να μου λέει  φύγε / τί κάθεσαι εδώ... / Θα τηλεφωνήσω στον Αντώνη μήπως και τον ξεσηκώσω για καφέ / Σκέφτομαι / σήμερα είναι μια μέρα γεμάτη ελεύθερο χρόνο...

Τί νόημα έχει να βιάζεσαι όταν δεν ξέρεις πού πας; Εγώ προτιμώ να κάθομαι σ' ένα παγκάκι...

Tachán! El primer video del album está aquí ! :)

http://www.dailymotion.com/Giorgisflaneur#videoId=xhlmcy

Κυκλοφόρησε στο ίντερνετ και σας το παρουσιάζω. Εδώ λοιπόν...βλέπετε το πρώτο βίντεο για το Le flâneur !... Το επόμενο ετοιμάζεται ήδη και θα είναι στα ισπανικά :)

Video clip .... le flâneur:::

 

 Στις 23 Μαρτίου στέλνουμε βόλτα το πρώτο video που ετοιμάσαμε μαζί με τον Δημήτρη Συλβέστρο για το τραγούδι "Le flaneur".Ο πρώτος του περίπατος θα είναι στο dailymotion.gr

Αναρτώ εδώ και τρεις φωτογραφίες για να πάρετε μια μικρή γεύση.

Για το βιντεάκι διάρκειας μόλις δύο λεπτών, δούλεψαν οι :

σκηνοθεσία Δημήτρης Συλβέστρος

φωτογραφία Nacho García

κάμερα Miguel Garrido

οργάνωση παραγωγής Φίλιππος Κουντουράς

βοηθός παραγωγής Μάρκος Ζαράνης

ηλεκτρολόγος/grip Βασίλης Πολίτης

Κοστούμια

Βασίλης Μπαρμπαρίγος (Γιώργης)

Miss Cherry Pie (γυναικεία φορέματα)

Βεστιάριο (στολές - αξεσουάρ)

Make up Χριστίνα Σινανίδη

Εμφανίζονται

Στράτος Τρογκάνης (ταχυδρόμος)

Βασίλης Γούζιος (σαξοφωνίστας) 

Μαριάντζελα Σαλίχου (κορίτσι με ομπρελίνο)

Μαρίζα Κουζέλη (κορίτσι με μπαλόνια)

Γιώργος Πολυδωράκης (κύριος με μπαγκέτα)

Χόρεψαν οι
Athens Lindy Hop

(www.athenslindyhop.com)
Μαρία Νεφέλη Αμπατζή

Μαριάντζελα Σαλίχου

Αλέξανδρος Παλαμίδης

Κωνσταντίνος Κουκόπουλος

Always on Sundays

Τα πρωινά της Κυριακής στην αγορά του San Antoni, εκεί που τελειώνει η μεγάλη ronda, αρχίζει να στήνεται από τα χαράματα μια μεγάλη αγορά βιβλίων. Περιμετρικά γύρω από τη μεγάλη αγορά με τα κατεβασμένα ρολά, οι "καταστηματάρχες" στήνουν τους πάγκους τους κι απάνω κάθε λογής βιβλίο. Τα περισσότερα στα ισπανικά, άλλα στα καταλανικά, πολλά επίσης στα γαλλικά και αγγλικά, βιβλία τσέπης, παιδικά, μυθιστορήματα, εγκυκλοπαίδειες, με μαλακό ή σκληρό εξώφυλλο, τσακισμένα, υπερβολικά φθαρμένα μερικά κι άλλα που μοιάζουν σα να μην ανοίχτηκαν ούτε μια φορά.
Αν προχωρήσεις λίγο στο πεζοδρόμιο, γύρω γύρω θα συναντήσεις και πάγκους με αφίσσες του κινηματογράφου, παλιές καρτ-ποστάλ, νομίσματα ίσως και βιντεοκασέτες. Η πλειοψηφεία όμως είναι βιβλία.

Κι είναι τόσο περίεργο, αν πας νωρίς το πρωί και σταματήσεις για λίγο στη μέση αυτού του κυκλικού ποταμού από χαρτί, θα συνειδητοποιήσεις πως είναι (σε σύγκριση με άλλα) το πιο ήσυχο παζάρι που έχεις βρεθεί ποτέ, οι άνθρωποι εκεί δε φωνάζουν ούτε βιάζονται. Μέσα στην κοσμοπλημμύρα νιώθεις πως είσαι σε μια μεγάλη υπαίθρια βιβλιοθήκη - στις βιβλιοθήκες επιβάλλεται μια κάποια τάξη και ησυχία - κι είναι αυτό το πιο ενδιαφέρον, το πως δηλαδή ταυτόχρονα έχεις την αίσθηση του παζαριού, αυτό το πάντρεμα της υπαίθριας αγοράς της μεσογείου και της αυστηρής βιβλιοθήκης της βόρειας Ευρώπης.

Όπως και να το δείς, χωρίς το παραμικρό ίχνος φετιχισμού, τα βιβλία έχουν κάτι μοναδικό - τα παλιά βιβλία ακόμη περισσότερο. Ένα τεύχος κόμικ που λείπει από τη συλλογή σου, ένα παλιό αναγνωστικό - ή τίποτα απ' όλα αυτά, μόνο η χαρά να γεμίζεις τα μάτια σου με τα χρώματα των εξωφύλλων - είναι μια αίσθηση μοναδική, τις Κυριακές το πρωί όταν τα εμπορικά καταστήματα είναι όλα κλειστά.
Κι αν είσαι τυχερός ή επίμονος θα πέσεις πάνω σ' ένα κομμάτι που ποτέ δε πίστευες πως θα βρεις, ένα σκονισμένο θησαυρό με σελίδες γεμάτες ρυτίδες σ' ένα κόσμο που δίνει αξία μόνο στο εφήμερο και το "καινούργιο".

Carrer Joaquín Costa / La calle (Octavio Paz)

Ειν’ ένας δρόμος μακρύς και σιωπηλός.

Βαδίζω στο σκοτάδι και παραπατώ και πέφτω

και σηκώνομαι και με πόδια τυφλά πατώ πέτρες βουβές και ξερά φύλλα

και κάποιος πίσω μου κάνει το ίδιο:

αν σταματήσω, σταματάει

Αν τρέξω, τρέχει. Στρέφομαι κανείς.

Τα πάντα σκοτεινά και δίχως έξοδο

και στρίβω και ξαναστρίβω σε γωνιές που πάντα βγάζουνε στο δρόμο

όπου κανένας δεν περιμένει, δε μ’ ακολουθεί

όπου εγώ ακολουθώ κάποιονε που παραπατά και που σηκώνεται και λέει βλέποντας- με: κανείς.

Οκτάβιο Παζ. Ο δρόμος

3/3

3 Μαρτίου! Ημέρα σημαντική για πολλούς λόγους:
Τα γενέθλια της αγαπημένης μου γιαγιάς, τα γενέθλια της νονάς μου στο τραγούδι και "μητέρας" μου - όπως χαιδευτικά λέμε μεταξύ μας - Αρλέτας, η επίσημη κυκλοφορία του " Flâneur* " στα καταστήματα και η παράταση των εμφανίσεων μας στο "Γιασεμί" από σήμερα και για όλες τις Πέμπτες του Μάρτη.
Και μια υπέροχη συννεφιασμένη μέρα για βόλτα χωρίς προορισμό...

Οι ζωές των άλλων

Οταν ήμουν παιδί οι υπαίθριες αγορές όσο κι αν με γοήτευαν άλλο τόσο με απωθούσαν για έναν απλό λόγο: με ενοχλούσε το σκούντηγμα των μεγαλύτερων.

Όταν όμως απέκτησα το απαιτούμενο ύψος ώστε να φαίνομαι αρκετά και να γλιτώνω το ποδοπάτημα, δε μπορούσα να αντισταθώ σ αυτά τα ποτάμια από κόσμο που ψάχνουν τις Κυριακές στο Μοναστηράκι παρατηρώντας περασμένες  ζωές ανθρώπων ή και ολόκληρων οικογενειών, κομματιασμένες, ριγμένες κομματάκια στο έδαφος ή το πολύ-πολύ πάνω σε καμμιά κουβέρτα μικροπωλητή που είχε καταφθάσει από τα χαράματα για να πιάσει πόστο.

Όλα εκεί είναι πολύτιμα και άχρηστα μαζί : αλήθεια, ποιός τρελλός θα αγόραζε ένα μισοσπασμένο σερβίτσιο του τσαγιού, μια ξεθωριασμένη φωτογραφία από εκδρομή στο Σχοινιά το 1977 και ένα φωτεινό παντογνώστη που του έχουν σβηστεί οι ερωτήσεις;

Τα παλιατζίδικα είναι γεμάτα παλιά ραδιόφωνα, πικ-απ, βινύλια, παλιά φωτιστικά, φωτογραφικές μηχανές και τηλεσκόπια όλα χρήσιμα ή κάποιας τέλος πάντων αξίας.

Όμως στο δρόμο βρίσκεις ένα μαθητικό λεύκωμα με εξώφυλλο - κολλάζ από φωτογραφίες περιοδικών ντυμένο με πλαστικό διαφανές αυτοκόλλητο... τέταρτη σελίδα..."ποιός είναι ο αγαπημενος σου ηθοποιός; - ποιό τραγούδι θα μου αφιέρωνες;"... "αφιερώνω στον Πάτρικ Σουέζη και τη Γιάννα από το Α3 το "Nothing's gonna change my love for you" του Glenn Medeiros.

Πέφτεις πάνω σ' ένα κορνιζαρισμένο δίπλωμα αρμονίας του 57 και μια  κάρτ ποστάλ άπ' το Παρίσι...   "μας λείπετε...καλήν αντάμωση... οικογένεια Χελιώτη".

Σκύβω να δώ ένα φθαρμένο βιβλίο με παρτιτούρες. Οι σημειώσεις ολοκάθαρες ακόμα, αν και σημειωμένες με μολύβι... "ppp" ... τρία πιάνο : Ένα ευρώ.

Στις Πλάκας τις ανηφοριές...

Αυτό το μήνα , τις Πέμπτες, παρουσιάζουμε τα τραγούδια του Flâneur* στο Γιασεμί με ελεύθερη είσοδο και διάθεση. Ξεκινάμε από αυτή την Πέμπτη στις 10 μμ. ;)

"Η οδός Πανδρόσου"

Απόψε πήρα να διαβάσω λίγο απο έναν αγαπημένο μου ποιητή τον Jaime Gil de Biedma - την συλλογή του "τα πρόσωπα του ρήματος" την έχω δίπλα στον καναπέ για να μπορώ να την ανοίγω συχνά - κι είπα να μεταφράζω όπως-όπως ένα ποιήμα του που μιλάει για το κέντρο της Αθήνας...

Στη γειτονιά της Πλάκας,
δίπλα στο Μοναστηράκι,
μια λαική οδός με πολλά μαγαζιά.

Αν κάποιος απ αυτούς που μ αγαπούν
πάει καμμιά φορά στην Ελλάδα
και περάσει από κει, κυρίως το καλοκαίρι
να με μνημονεύσει.

Ήταν μια Δευτέρα του Αυγούστου
έπειτα από μια σκληρή χρονιά, μόλις είχα φτάσει.
Θυμάμαι πως ξαφνικά αγάπησα τη ζωή,
γιατί το στενό μύριζε
φαγητό και δέρμα παπουτσιών.

"Τα καλά νέα"

Άν κι έχουμε ορίσει την Πέμπτη 3 Μαρτίου ως μέρα επίσημης κυκλοφορίας του album στα μαγαζιά, εμφανίστηκε ήδη στα ράφια του Μετρόπολις και είχαμε και την πρώτη αναφορά σε ελληνικό blog (ευχαριστούμε πολύ -το εκτιμάμε ιδιαιτέρως!).
http://istosingreece.blogspot.com/

Επίσης, τα καλά νέα για όσους δεν πρόλαβαν να μας δούν από τον περασμένο Σεπτέμβριο είναι ότι συνεχίζουμε άλλον ένα μήνα - αισίως πάμε για 7 :) - τα live μας με τίτλο "Τhe Flaneur Sessions" στο "Γιασεμί" στην Πλάκα. Έχουμε ακόμη μία Παρασκευή (25 Φεβρουαρίου) και μετά αλλάζουμε ημέρα και θα είμαστε όλες τις Πέμπτες του Μαρτίου (3,10,17,24 και 31).Μαζί με τον Alfred,τον Claude και το Γρηγόρη φυσικά και με ελεύθερη είσοδο.

Όσοι "περιπλανώμενοι", ευπρόσδεκτοι ! ...

FLANEUR

Τί ωφελεί η βιασύνη
όταν δεν ξέρεις πού πας ...
εγώ προτιμώ να κάθομαι σ’ ένα παγκάκι

τί ωφελεί το άγχος
όταν δεν μπορείς.. να πας πουθενά
εγώ προτιμώ να μη γίνω ποτέ ένας “μεγάλος”

Περνάω το χρόνο μου
πνίγοντας όλες σας τις δυστυχίες
όταν φτάνω... τη σωστή στιγμή!

τί ωφελεί να ψάχνεις
όταν δεν μπορείς να «βρεις» ..
εγώ προτιμώ να είσαι συ καλά!

τί ωφελεί να κρατάς τα πάντα
όταν πρέπει να ξεχάσεις
εγώ προτιμώ να τραβάω μπροστά

Κόβω βόλτες κάτω από τη μύτη σας
όλες τις μέρες του χρόνου
κυρίες και κύριοι ...είμαι η ευτυχία!

Μετάφραση από τους στίχους της Μarthelene Gabon για το Flaneur σε μουσική του Γιώργη.

Το παράθυρο

Σαν ύμνος στους φλανέρ μοιάζει αυτό το ποίημα του Ρίτσου... να ένα μικρό απόσπασμα:

 " Όταν οι τοίχοι θαμπώνουν το απόβραδο, αυτό το παράθυρο
φέγγει ακόμη σαν από μόνο του∙ διατηρεί κ' επεκτείνει
την τελευταία ανταύγεια του ηλιογέρματος,
ρίχνει την αντανάκλασή του στον ισκιωμένο δρόμο,
φωτίζει τα πρόσωπα των περαστικών σα να τα συλλαμβάνει επ' αυτοφώρω
στην πιο ανυπόκριτη στιγμή τους, φωτίζει τους τροχούς των ποδηλάτων
ή τη χρυσή αλυσίδα που βυθίζεται στο στήθος μιας γυναίκας
ή το περίεργο όνομα ενός καραβιού που αράζει στο λιμάνι."

"We will always have Paris"

O φλανέρ είναι όπως είπαμε γέννημα πρωτίστως του Παρισιού.
Οι λέξεις μας "μεταφέρουν" εύκολα, όπως και η μουσική άλλωστε...γι αυτό ξεκινάω εδώ έναν μικρό κατάλογο με βιβλία - λευκώματα για το Παρίσι που αναφέρει κι ο White στο βιβλίο του "Παρίσι" συν κάποιες δικές μου επιλογές κι αν κάποιος θέλει τον συμπληρώνει με ένα σχόλιο... ;)

1. Marcel Proust - Αναζητώντας το χαμένο χρόνο / δε θα μπορούσε παρά να είναι πρώτο στη λίστα...η belle epoque στους δρόμους του Παρισιού και στο δάσος της Βουλόνης.
2. Το Chéri και The last of Chéri της Κολέτ / με περιγραφές για την μεσοπολεμική περίοδο
3. A moveable feast του Χέμινγουει / για το Παρίσι της δεκαετίας του 20
4. Όλα της Σιμόν ντε Μπωβουάρ !
5. Το Giovanni's room του James Baldwin /  για το ομοερωτικό Παρίσι του 50
6. το The Married Man του Edmount White
7. Brassai  - το λεύκωμα με τις υπέροχες ασπρόμαυρες φωτογραφίες του νυχτερινού Παρισιού που κυκλοφορεί από την Taschen. 

DERIVA

*από το flâneur 
"Deriva"
música Giorgis
letras Alberto Matesanz

Viernes por la tarde
No me ha llamado nadie
Decido salir a pasear
La calle es mi ventana
Yo voy como un turista
Perdido en mi propia ciudad
Balcones y avenidas
Castaños y tranvías
Mirando la vida pasar
Ligero de equipaje
Disfruto del paisaje
Y así me dejo llevar
De aquí a allá
Me dejo llevar
De aquí a allá
En mi propia ciudad
Caen algunas gotas
Pero eso no me importa
Me gusta la lluvia al andar
Me veo en el reflejo
De los escaparates
Espejos de la ciudad
De pronto me tropiezo
Y me vuelvo a tropezar
Y entonces comienzo a silbar
Y sigo mi camino
Sin rumbo ni destino
El tiempo me llevará
De aquí a allá
Me llevará
De aquí a allá
En mi propia ciudad.
Bajan las persianas
La tarde ya se acaba
No sé cómo regresar
Y así por un momento
Me quedo tan contento
Sentado a orillas del mar
Y aquí estoy
Con mi soledad
Y aquí estoy
A orillas del mar

Παρασκευή απόγευμα / κανείς δε μου τηλεφώνησε/ αποφασίζω να βγω μια βόλτα / Ο δρόμος είναι το παράθυρο μου / κι εγώ προχωράω σαν τουρίστας / χαμένος μες στην ίδια μου την πόλη... Μπαλκόνια και λεωφόροι / καστανιές και τραμ / κοιτάζω τη ζωή να περνά / Ελαφρύς, χωρίς αποσκευές / απολαμβάνω το τοπίο κι αφήνομαι... 

Εδώ κι εκεί / αφήνομαι, να παρασυρθώ / εδώ κι εκεί / στην ίδια μου την πόλη

Πέφτουν λίγες σταγόνες / μα δε με νοιάζει / μ’ αρέσει η βροχή όταν περπατάω / κοιτάζομαι στις βιτρίνες - τους καθρέφτες της πόλης / Ξαφνικά σκοντάφτω / και τότε αρχίζω να σφυρίζω / και συνεχίζω το δρόμο μου / χωρίς κατεύθυνση και προορισμό / ο χρόνος θα με παρασύρει

Εδώ κι εκεί / θα με παρασύρει / εδώ κι εκεί / στην ίδια μου την πόλη

Κατεβαίνουν τα ρολά των μαγαζιών / το απόγευμα πια έχει τελειώσει / δε ξέρω πως να επιστρέψω / κι έτσι για μια στιγμή / νιώθω ευτυχισμένος / καθισμένος στην άκρη της θάλασσας

Και να’ μαι, εδώ / με την μοναξιά μου / και να’ μαι, εδώ / στην άκρη της θάλασσας

Ένα φωτισμένο παράθυρο στο Buenos Aires

 Ένα φωτοφραφικό ημερολόγιο των δρόμων του Buenos Aires. Από τον Albano Garcia ...

http://www.flaneur.com.ar/

Carrer Joaquín Costa*

Η οδός Joaquín Costa (πρώην Ponent) στην κακόφημη γειτονιά του Raval της Βαρκελώνης έχει μεγάλη και ενδιαφέρουσα ιστορία. Σ΄ αυτό το δρόμο γεννήθηκαν και μεγάλωσαν δύο μεγάλοι σύγχρονοι ισπανοί συγγραφείς (ο Terenci Moix και η Maruja Torres). Ένας δρόμος που τα έχει όλα, από ένα θέατρο και μικρά "in"μπαράκια μέχρι μαγαζάκια "ό,τι πάρεις 100" και πακιστανικά κουρεία. Εκεί συνέλαβαν το 1912 την Enriqueta Martí, το "βαμπίρ της Βαρκελώνης", serial killer μικρών παιδιών. Εκεί βρίσκεται το ιστορικό στέκι Granja de Gava. Σ' αυτούς τους δρόμους περιπλανιώταν ο Ζαν Ζενέ κι αργότερα τους ανέφερε στο "ημερολόγιο ενός κλέφτη".
Μεταφράζω εδώ πρόχειρα ένα απόσπασμα απο το βιβλίο του Terenci Moix, "el cine de los Sabados".

" Έμαθα να αποκρυπτογραφώ όλη τη γεωγραφία που περικύκλωνε την οδό μου, ακολουθώντας τον τρόπο κατήχησης που μας έκαναν οι παπάδες μπροστά στον άτλαντα:

- Η οδός Ponent συνορεύει στο βορρά με την Ronda, σχεδόν στη συμβολή με την πλατεία Πανεπιστημίου. Στο νότο με την οδό Carmen, κάτω από την οποία ξεκινάει η Κινέζικη συνοικία. Ανατολικά, με τα γοτθικά κτίρια της Caridad και πιο πέρα με τις Ράμπλες, με τη θάλασσα στο βάθος, αν και πάντα αδύνατο να αποκαλυφθεί. Και στα δυτικά, συνεχίζουν μερικά πιο στενά δρομάκια που βγάζουν στην πλατεία Peso de la Paja. Εκεί πια, είσαι στη Ρόντα. Από την άλλη μεριά ανοίγονται οι δρόμοι του Ensache, μεγάλοι, ευρύχωροι, άγνωστοι.

Έτσι, όλη μου η παιδική ηλικία συνορεύει από τη μια μεριά με πουτάνες και νταβατζήδες και από την άλλη με την ιδιοσυγκρασία της μπουρζουαζίας και στο τέλος, με τα ερείπια αρχαιοτήτων που προσδίδουν στη Βαρκελωνέζικη καταγωγή μου, όλη τους τη δύναμη. Σ' εκείνη την αυστηρή παλαιότητα, την απομακρυσμένη, την τόσο υψηλή και θλιμμένη, αναγνωρίζω τον εαυτό μου ολοκληρωτικά."

* στο άλμπουμ Flâneur* υπάρχει ένα ορχηστρικό θέμα με το όνομα της οδού και με ηχογραφημένους ήχους του δρόμου.

o flâneur στο λιμάνι

Απόψε το βράδι κατεβαίνουμε στον Πειραιά με τα νέα τραγούδια του "flâneur" ...

Alfred Ruci: ακουστική κιθάρα, φλάουτο, ακορντεόν
Γρηγόρης Θεοδωρίδης - κοντραμπάσο
Claude Asisahi - τύμπανα, κρουστά
Γιώργης - ukulele,harmonica,toy piano

www.giorgis.es

SMALL Bruncherie
Αριστοτέλους 10 στον πεζόδρομο , Πειραιάς
τηλ.2104297236 και κιν. 6944967200

Canción naíf

Πλησιάζουν οι μέρες της κυκλοφορίας του Flâneur*  και σας παραθέτω εδώ λίγους (μεταφρασμένους από τα ισπανικά ) στίχους από το επερχόμενο άλμπουμ καθώς κι ένα μικρό απόσπασμα του τραγουδιού...

Αφελές τραγούδι

Θα ζωγραφίσω ένα "σ' αγαπώ" με κιμωλία

στο πεζοδρόμιο, έξω άπ' την πόρτα του σπιτιού σου

θα σε γεμίσω με λουλούδια, κορδέλες, σοκολάτες

και τυχερά παιχνίδια

Και θ' ακούγεται μια ορχήστρα,

παλιά βαλς θα φτάσουν 

ως την τελευταία γωνιά της θλίψης σου

Θ' αφήσουμε την πόλη,

θα πετάξουμε πιο πέρα

μέχρι να κατακτήσουμε το πιο μακρινό αστέρι...

Θα σου σχεδιάσω ένα μυστικό μονοπάτι

με ψίχουλα από φεγγάρι 

κι αστέρια από ψωμί

Θα σου ανακαλύψω ένα νέο αλφάβητο

όπου το ταυ θα φοράει καπέλλο 

και τ' όμικρον θά 'ναι ένα στρογγυλό φιλί

Κι οι δρόμοι θα τρέμουν,

παλιά αμάξια θα μουγκρίζουν

ζεστές μελωδίες από άλλους καιρούς

Η βροχή θα πέφτει

κι οι ζητιάνοι θα τραγουδούν :

"να! το πιο όμορφο ζευγάρι του κόσμου "

(- πέτα μαζί μου!...)

Γράμμα στον Flâneur

Αγαπητέ Ανώνυμε διαβάτη,
όπου κι αν είσαι, σε όποιο στενάκι κι αν περπατάς, σ' όποιο παγκάκι κι αν ξεκουράζεσαι για να ριχτείς σε λίγο πάλι με πάθος στους δρόμους....  άκου αυτή τη μουσική που πλησιάζει, είναι γραμμένη για σένα! ... ;)

Πίσω από το τζάμι...

Θυμάστε ένα πίνακα (πράγματι, είναι ένας πίνακας!) γραμμένον από την πιό δυνατή πένα αυτού του καιρού και που έχει για τίτλο "Ο Άνθρωπος του πλήθους" ;

Πίσω από το τζάμι ενός καφενείου, κάποιος που αναρρώνει από μία αρρώστια παρατηρώντας με απόλαυση το πλήθος, αναμειγνύεται με την σκέψη σ' όλες τις σκέψεις που πηγαινοέρχονται γύρω του.
Εχοντας επιστρέψει πρόσφατα από τις σκιές του θανάτου, ρουφάει ηδονικά όλους τους σπόρους κι όλους τους ατμούς της ζωής- καθώς παραλίγο να  τα έχει ξεχάσει όλα, τα θυμάται και θέλει ζωηρά να τα θυμηθεί όλα. Τελικά τρέχει μέσα σ' αυτό το πλήθος αναζητώντας κάποιον άγνωστο που η φυσιογνωμία του, την οποία μόλις διέκρινε, τον γοήτευσε  εν ριπή οφθαλμού. Η περιέργεια έγινε ένα μοιραίο ένα ακαταμάχητο πάθος!

Φανταστείτε έναν καλλιτέχνη που θα ήταν για πάντα, πνευματικά στην κατάσταση εκείνου που αναρρώνει και θα έχετε το κλειδί του χαρακτήρα του κυρίου Γκ.

'Αρα, η ανάρρωση είναι σαν μια επιστροφή στην παιδική ηλικία. Η ανάρρωση διαθέτει στον υψηλότερο βαθμό, όπως το παιδί, την ιδιότητα να ενδιαφέρεται έντονα για τα πράγματα, ακόμη και για τα πιο κοινότοπα φαινομενικά.

...Η μεγαλοφυία δεν είναι παρά η παιδική ηλικία που ξαναβρέθηκε ηθελημένα, η παιδική ηλικία που είναι τώρα προικισμένη, για να εκφραστεί με έναν αντρικό τρόπο και ταυτόχρονα με ένα αναλυτικό πνεύμα που της επιτρέπει να τακτοποιήσει την ποσότητα των βιωμάτων που συσσωρεύτηκαν ακούσια.


Ο ζωγράφος της μοντέρνας ζωής (Σαρλ Μπωντλαίρ)

flâneur στη Βαρκελώνη...(από το ερχόμενο album "Giorgis - flâneur")

Βαρκελώνη
των πλακόστρωτων, του ήλιου, των προσώπων
Ενα καλοκαίρι γεμάτο εικόνες και λουλούδια
Βαρκελώνη
στο λιμάνι, ένα πλοίο που δένει
ο βόμβος της κιθάρας
κι η καρδιά μου
Είδα πάλι
το δρόμο αυτό, κάτω από τον ουρανό του Σεπτέμβρη
Είδα πάλι
τα κλειστά παραθυρόφυλλα του δωματίου...
Μέρες τόσο μικρές
ο ζεστός αέρας μας χάιδευε τα πρόσωπα
Κι ο έρωτας
έριχνε αστέρια στο διάβα μας
Βαρκελώνη
θυμάμαι τις νύχτες, που κοβότα η ανάσα μας
Ενός καλοκαιριού που με στοιχειώνει
Βαρκελώνη

Αυτό το πρωί
γυρίζω στο γλυκό και θλιμμένο δρόμο
Τα βήματα μου
μ΄ έφεραν ως το παλιό παγκάκι
Και ξαφνικά
Νά σαι! εκεί... και τίποτ' άλλο δεν υπάρχει
Κι από αύριο
θα περπατήσουμε οι δυό μας προς τη ζωή
Βαρκελώνη
μέσα στο λιμάνι, στον αέρα που σηκώνεται
βλέπω τ' όνειρο μου να ζωντανεύει...
Βαρκελώνη

από το ερχόμενο album "Giorgis - flâneur"

Barcelone / στίχοι Boris Vian

Σημειώσεις για τοπιακές αποχρώσεις...ο flâneur στην Αλεξάνδρεια.

Σημειώσεις για τοπιακές αποχρώσεις... Διαδοχικές συγχορδίες τέμπερας. Φως λαμπικαρισμένο από το άρωμα των λεμονιών. Αέρας γεμάτος από κοκκινωπή σκόνη - γλυκειά ευωδιά κεραμιδόσκονης κ' η μυρωδιά των ζεστών λιθόστρωτων που τα δροσίζει το νερό.
Ανάλαφρα υγρά σύννεφα,που σχεδόν αγγίζουνε τη γη, κι ωστόσο δεν φέρνουν ποτέ βροχή.
Επάνω στο φόντο τούτο της κοκκινωπής σκόνης, σκόνη πρασινωπή, με ανταύγειες  μενεξελιές και νερωμένης πορφυρόχρωμης λάκας. Το καλοκαίρι η υγρασία της θάλασσας στιλβώνει ανάλαφρα τον αέρα. Τα πάντα μοιάζουν τυλιγμένα σ' ένα γλοιώδη μανδύα.
Κατόπιν το φθινόπωρο, ο στεγανός και παλμώδης αέρας, αψύς από στατικό ηλεκτρισμό, πυρπολεί το δέρμα ανάμεσα από το αλαφρό ντύσιμο. Η σάρκα αφυπνίζεται και δοκιμάζει τα κάγκελα της φυλακής της.
Ένα μεθυσμένο γύναιο σεργιανίζει σε κάποιο σκοτεινό δρομάκι τη νύχτα,σκορπίζοντας ψίχουλα τραγουδιού σαν ροδοπέταλα. Να ήταν άραγε στο τραγούδι ετούτο που ο Αντώνιος είχε ακούσει τις μεθυστικές νότες της μεγάλης μουσικής που τον έπεισε να παραδοθεί για πάντα στην πόλη που αγάπησε;
Τα νεανικά πεισμωμένα κορμιά αρχίζουν να ψάχνουν για κάποια συνένοχη γύμνια, και σ' εκείνα τα μικρά καφενεία όπου πήγαινε τόσο συχνά ο Βαλτάσαρ με τον γέρο ποιητή της πόλης, τ' αγόρια κινούνται νευρικά μπροστά στο τάβλι των κάτω απο τις λάμπες του πετρελαίου: ενοχλημένα από αυτόν τον αιχμηρό άνεμο της ερήμου - τόσο λίγο ρομαντικό, τόσο ύπουλο - όλο και κουνιώνται και στρέφουν το κεφάλι για να κοιτάξουν κάθε ξένο. Ανασαίνουν με κόπο και σε κάθε φιλί του καλοκαιριού αναγνωρίζουν τη γεύση του ασβέστη...

Λώρενς Ντάρρελ, Αλεξανδρινό κουαρτέτο

Flanerie και Φωτογραφία : Eugene Atzet

Ο παθιασμένος φωτογράφος που ήταν αποφασισμένος να καταγράψει κάθε γωνιά του Παρισιού,πριν αυτή να εξαφανιστεί από την επίθεση των σύγχρονων "βελτιώσεων".

Αδέκαρος αλλά επίμονος, ο Ατζέ κουβαλούσε παντού το τριπόδι του, την κάμερα και τις γυάλινες πλάκες,φωτογραφίζοντας όλα τα μνημεία αλλά και τις ξεθωριασμένες διαφημίσεις σε κάποιο τοίχο,τις κούκλες μιας βιτρίνας,τα βρεγμένα πλακόστρωτα,το ρόπτρο, την προκυμαία,τον κάθετο άξονα με τα σκαλιά,ακόμα και τα νερά των ξύλινων σκαλιών...

Ακόμα ταξίδεψε πέρα από το Παρίσι,φτάνοντας ως τους αδειανούς απόκοσμους κήπουςτων Βερσαλλιών.

Πουλούσε τις φωτογραφίες του σε σκηνοθέτες, σκηνογράφους,ζωγράφους,ταπητουργούς - σε οποιονδήποτε χρειαζόταν ένα οπτικό αρχείο ενός εκλιπόντος Παρισιού.

Ονόμασε τη συλλογή του "documents pour artistes"...

http://masters-of-photography.com/A/atget/atget.html

Ο τελευταίος των μεγάλων flâneurs ήταν ο Βάλτερ Μπένγιαμιν.
Σ' ένα δοκίμιο του 1929 έγραφε:

Ο flâneur είναι δημιούργημα του Παρισιού.
Το περίεργο έγκειται στο ότι δεν είναι της Ρώμης.
Αλλά ίσως στη Ρώμη ακόμα και το όνειρο είναι αναγκασμένο να κινείται σε δρόμους υπερβολικά τέλεια πλακοστρωμένους.Και μήπως η πόλη δεν είναι υπερφορτωμένη με ναούς,κλειστές πλατείες και εθνικούς ιερούς τόπους με αποτέλεσμανα μην μπορείς να μπεις απερίσπαστος στα όνειρα του περαστικού, μαζί με κάθε πλακόστρωτο, κάθε πινακίδα, κάθε σκάλα και κάθε εξώπορτα;

Οι μεγάλες θύμησες, τα ιστορικά frissons - όλα αυτά είναι περιττό βάρος για τον flâneur, που πολύ ευχαρίστως τα φήνει στους τουρίστες.
Και με μεγάλη του χαρά θα αντάλλασσε όλες του τις γνώσεις για τις οικίες των καλλιτεχνών, τους τόπους γέννησης και τα πριγκιπικά παλάτια για τη μυρωδιά ενός και μόνου φθαρμένου κατωφλιού ή για το άγγιγμα ενός και μόνου κεραμιδιού - που μέχρι κι ένα γέρικο σκυλί μπορεί να το τραβολογήσει
.
Κι ίσως να οφείλεται κατά πολύ στον χαρακτήρα των Ρωμαίων.Διότι δεν είναι οι ξένοι αλλά οι ίδιοι οι Παριζιάνοι που μετέτρεψαν το Παρίσι στη γη της επαγγελίας των flâneurs, στο "τοπίο που φτιάχτηκε από ζωντανούς ανθρώπους",όπως το χαρακτήρισε κάποτε ο Χόφμανσταλ.

Τοπίο - να σε τι μετατρέπεται η πόλη για τον flâneur.

Ή μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς , η πόλη χωρίζεται στους διαλεκτικούς της πόλους.
Μετατρέπεται σ' ένα τοπίο που ανοίγεται μπροστά του και σε μία αίθουσα που τον κλείνει μέσα της.

(Edmound White, The flâneur)
φωτογραφία: Δύο ναύτες στο Τίβολι της Κοπεγχάγης Αύγουστος 2010,Γ.Χ.

3/1/11

Αφήνοντας πίσω μια χρονιά με πολλή δουλειά, σκέψεις, περιπλανήσεις, εκδρομές και ταξίδια, εγκαινιάζω ένα μπλογκ αφιέρωμα στον flâneur, τον ακούραστο διαβάτη, τον συλλέκτη εικόνων κι αισθήσεων, κι ακόμα ένα μπλογκ για  το "flâneur"- το νέο μου δίσκο που ετοιμάζεται, ένα μπλογκ για τις αναμνήσεις που διαλέγουμε να πάρουμε μαζί μας. Κι είναι τελικά ίσως το μόνο που αξίζει λίγο προσοχή, το ποιές θα επιλέξουμε, γιατί οι αναμνήσεις είναι οι μόνες που απομένουν...

Λοιπόν, ας τα πάρουμε από την αρχή : η λέξη flâneur δεν μεταφράζεται, παρόλ' αυτά, ο Σάρλ Μπωντλαίρ, την εξηγεί μέσα σε μία μόνο παράγραφο, περιγράφοντας τον κύριο Γκ. :

"Το πλήθος είναι ο χώρος του, όπως ο αέρας είναι χώρος του πουλιού, όπως το νερό είναι ο χώρος του ψαριού. Το πάθος του και το επάγγελμα του είναι να παντρεύεται το πλήθος.

Για τον τέλειο σουλατσαδόρο, για τον παθιασμένο παρατηρητή, είναι μία απέραντη απόλαυση που διαλέγει την κατοικία του μέσα στη μάζα, στο μεταβλητό, στην κίνηση, στο φευγαλέο και στο άπειρο.

Το να είσαι έξω απο το σπίτι σου, κι ωστόσο να αισθάνεσαι παντού στο σπίτι σου, το να βλέπεις τον κόσμο, να είσαι στο κέντρο του κόσμου και να μένεις κρυμμένος από τον κόσμο, αυτές είναι μερικές από τις μικρότερες ηδονές αυτών των ανεξάρτητων, παθιασμένων, αμερόληπτων πνευμάτων, που η γλώσσα μόνο αδέξια μπορεί να τα ορίσει.

Ο παρατηρητής είναι ένας πρίγκιπας που απολαμβάνει παντού το ινγκόγκνιτο του.

Ο εραστής της ζωής κάνει τον κόσμο οικογένειά του, όπως ο εραστής του ωραίου φύλου συνθέτει την οικογένεια του μ' όλες τις ομορφιές που βρήκε, που θα μπορούσε να βρει και που δεν θα γινόταν να βρεθούν, όπως ο συλλέκτης πινάκων ζεί σε μία μαγεμένη κοινωνία ονείρων ζωγραφισμένων στο πανί."

*απόσπασμα από το δοκίμιο "Ο ζωγράφος της σύγχρονης ζωής" του Σαρλ Μπωντλαίρ, μετάφραση: Στέργιος Βαρβαρούσης
φωτογραφία : Σουηδία 2010 , Γ.Χ