Πίσω από το τζάμι ενός καφενείου, κάποιος που αναρρώνει από μία αρρώστια παρατηρώντας με απόλαυση το πλήθος, αναμειγνύεται με την σκέψη σ' όλες τις σκέψεις που πηγαινοέρχονται γύρω του.
Εχοντας επιστρέψει πρόσφατα από τις σκιές του θανάτου, ρουφάει ηδονικά όλους τους σπόρους κι όλους τους ατμούς της ζωής- καθώς παραλίγο να τα έχει ξεχάσει όλα, τα θυμάται και θέλει ζωηρά να τα θυμηθεί όλα. Τελικά τρέχει μέσα σ' αυτό το πλήθος αναζητώντας κάποιον άγνωστο που η φυσιογνωμία του, την οποία μόλις διέκρινε, τον γοήτευσε εν ριπή οφθαλμού. Η περιέργεια έγινε ένα μοιραίο ένα ακαταμάχητο πάθος!
Φανταστείτε έναν καλλιτέχνη που θα ήταν για πάντα, πνευματικά στην κατάσταση εκείνου που αναρρώνει και θα έχετε το κλειδί του χαρακτήρα του κυρίου Γκ.
'Αρα, η ανάρρωση είναι σαν μια επιστροφή στην παιδική ηλικία. Η ανάρρωση διαθέτει στον υψηλότερο βαθμό, όπως το παιδί, την ιδιότητα να ενδιαφέρεται έντονα για τα πράγματα, ακόμη και για τα πιο κοινότοπα φαινομενικά.
...Η μεγαλοφυία δεν είναι παρά η παιδική ηλικία που ξαναβρέθηκε ηθελημένα, η παιδική ηλικία που είναι τώρα προικισμένη, για να εκφραστεί με έναν αντρικό τρόπο και ταυτόχρονα με ένα αναλυτικό πνεύμα που της επιτρέπει να τακτοποιήσει την ποσότητα των βιωμάτων που συσσωρεύτηκαν ακούσια.
Ο ζωγράφος της μοντέρνας ζωής (Σαρλ Μπωντλαίρ)
"Η ανάρρωση: μια επιστροφή στην παιδική ηλικία". Και στη μήτρα επιστροφή. Εκεί που είμαστε εξαρτημένοι από την καλοσύνη του άλλου, εκεί που μας φροντίζουν, μας αγαπούν, μας στεπάζουν τρυφερά, εκεί που μιλούν χαμηλοφώνως γύρω μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή