Σημειώσεις για τοπιακές αποχρώσεις...ο flâneur στην Αλεξάνδρεια.

Σημειώσεις για τοπιακές αποχρώσεις... Διαδοχικές συγχορδίες τέμπερας. Φως λαμπικαρισμένο από το άρωμα των λεμονιών. Αέρας γεμάτος από κοκκινωπή σκόνη - γλυκειά ευωδιά κεραμιδόσκονης κ' η μυρωδιά των ζεστών λιθόστρωτων που τα δροσίζει το νερό.
Ανάλαφρα υγρά σύννεφα,που σχεδόν αγγίζουνε τη γη, κι ωστόσο δεν φέρνουν ποτέ βροχή.
Επάνω στο φόντο τούτο της κοκκινωπής σκόνης, σκόνη πρασινωπή, με ανταύγειες  μενεξελιές και νερωμένης πορφυρόχρωμης λάκας. Το καλοκαίρι η υγρασία της θάλασσας στιλβώνει ανάλαφρα τον αέρα. Τα πάντα μοιάζουν τυλιγμένα σ' ένα γλοιώδη μανδύα.
Κατόπιν το φθινόπωρο, ο στεγανός και παλμώδης αέρας, αψύς από στατικό ηλεκτρισμό, πυρπολεί το δέρμα ανάμεσα από το αλαφρό ντύσιμο. Η σάρκα αφυπνίζεται και δοκιμάζει τα κάγκελα της φυλακής της.
Ένα μεθυσμένο γύναιο σεργιανίζει σε κάποιο σκοτεινό δρομάκι τη νύχτα,σκορπίζοντας ψίχουλα τραγουδιού σαν ροδοπέταλα. Να ήταν άραγε στο τραγούδι ετούτο που ο Αντώνιος είχε ακούσει τις μεθυστικές νότες της μεγάλης μουσικής που τον έπεισε να παραδοθεί για πάντα στην πόλη που αγάπησε;
Τα νεανικά πεισμωμένα κορμιά αρχίζουν να ψάχνουν για κάποια συνένοχη γύμνια, και σ' εκείνα τα μικρά καφενεία όπου πήγαινε τόσο συχνά ο Βαλτάσαρ με τον γέρο ποιητή της πόλης, τ' αγόρια κινούνται νευρικά μπροστά στο τάβλι των κάτω απο τις λάμπες του πετρελαίου: ενοχλημένα από αυτόν τον αιχμηρό άνεμο της ερήμου - τόσο λίγο ρομαντικό, τόσο ύπουλο - όλο και κουνιώνται και στρέφουν το κεφάλι για να κοιτάξουν κάθε ξένο. Ανασαίνουν με κόπο και σε κάθε φιλί του καλοκαιριού αναγνωρίζουν τη γεύση του ασβέστη...

Λώρενς Ντάρρελ, Αλεξανδρινό κουαρτέτο