Ο τελευταίος των μεγάλων flâneurs ήταν ο Βάλτερ Μπένγιαμιν.
Σ' ένα δοκίμιο του 1929 έγραφε:

Ο flâneur είναι δημιούργημα του Παρισιού.
Το περίεργο έγκειται στο ότι δεν είναι της Ρώμης.
Αλλά ίσως στη Ρώμη ακόμα και το όνειρο είναι αναγκασμένο να κινείται σε δρόμους υπερβολικά τέλεια πλακοστρωμένους.Και μήπως η πόλη δεν είναι υπερφορτωμένη με ναούς,κλειστές πλατείες και εθνικούς ιερούς τόπους με αποτέλεσμανα μην μπορείς να μπεις απερίσπαστος στα όνειρα του περαστικού, μαζί με κάθε πλακόστρωτο, κάθε πινακίδα, κάθε σκάλα και κάθε εξώπορτα;

Οι μεγάλες θύμησες, τα ιστορικά frissons - όλα αυτά είναι περιττό βάρος για τον flâneur, που πολύ ευχαρίστως τα φήνει στους τουρίστες.
Και με μεγάλη του χαρά θα αντάλλασσε όλες του τις γνώσεις για τις οικίες των καλλιτεχνών, τους τόπους γέννησης και τα πριγκιπικά παλάτια για τη μυρωδιά ενός και μόνου φθαρμένου κατωφλιού ή για το άγγιγμα ενός και μόνου κεραμιδιού - που μέχρι κι ένα γέρικο σκυλί μπορεί να το τραβολογήσει
.
Κι ίσως να οφείλεται κατά πολύ στον χαρακτήρα των Ρωμαίων.Διότι δεν είναι οι ξένοι αλλά οι ίδιοι οι Παριζιάνοι που μετέτρεψαν το Παρίσι στη γη της επαγγελίας των flâneurs, στο "τοπίο που φτιάχτηκε από ζωντανούς ανθρώπους",όπως το χαρακτήρισε κάποτε ο Χόφμανσταλ.

Τοπίο - να σε τι μετατρέπεται η πόλη για τον flâneur.

Ή μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς , η πόλη χωρίζεται στους διαλεκτικούς της πόλους.
Μετατρέπεται σ' ένα τοπίο που ανοίγεται μπροστά του και σε μία αίθουσα που τον κλείνει μέσα της.

(Edmound White, The flâneur)
φωτογραφία: Δύο ναύτες στο Τίβολι της Κοπεγχάγης Αύγουστος 2010,Γ.Χ.