Canción naíf

Πλησιάζουν οι μέρες της κυκλοφορίας του Flâneur*  και σας παραθέτω εδώ λίγους (μεταφρασμένους από τα ισπανικά ) στίχους από το επερχόμενο άλμπουμ καθώς κι ένα μικρό απόσπασμα του τραγουδιού...

Αφελές τραγούδι

Θα ζωγραφίσω ένα "σ' αγαπώ" με κιμωλία

στο πεζοδρόμιο, έξω άπ' την πόρτα του σπιτιού σου

θα σε γεμίσω με λουλούδια, κορδέλες, σοκολάτες

και τυχερά παιχνίδια

Και θ' ακούγεται μια ορχήστρα,

παλιά βαλς θα φτάσουν 

ως την τελευταία γωνιά της θλίψης σου

Θ' αφήσουμε την πόλη,

θα πετάξουμε πιο πέρα

μέχρι να κατακτήσουμε το πιο μακρινό αστέρι...

Θα σου σχεδιάσω ένα μυστικό μονοπάτι

με ψίχουλα από φεγγάρι 

κι αστέρια από ψωμί

Θα σου ανακαλύψω ένα νέο αλφάβητο

όπου το ταυ θα φοράει καπέλλο 

και τ' όμικρον θά 'ναι ένα στρογγυλό φιλί

Κι οι δρόμοι θα τρέμουν,

παλιά αμάξια θα μουγκρίζουν

ζεστές μελωδίες από άλλους καιρούς

Η βροχή θα πέφτει

κι οι ζητιάνοι θα τραγουδούν :

"να! το πιο όμορφο ζευγάρι του κόσμου "

(- πέτα μαζί μου!...)

Γράμμα στον Flâneur

Αγαπητέ Ανώνυμε διαβάτη,
όπου κι αν είσαι, σε όποιο στενάκι κι αν περπατάς, σ' όποιο παγκάκι κι αν ξεκουράζεσαι για να ριχτείς σε λίγο πάλι με πάθος στους δρόμους....  άκου αυτή τη μουσική που πλησιάζει, είναι γραμμένη για σένα! ... ;)

Πίσω από το τζάμι...

Θυμάστε ένα πίνακα (πράγματι, είναι ένας πίνακας!) γραμμένον από την πιό δυνατή πένα αυτού του καιρού και που έχει για τίτλο "Ο Άνθρωπος του πλήθους" ;

Πίσω από το τζάμι ενός καφενείου, κάποιος που αναρρώνει από μία αρρώστια παρατηρώντας με απόλαυση το πλήθος, αναμειγνύεται με την σκέψη σ' όλες τις σκέψεις που πηγαινοέρχονται γύρω του.
Εχοντας επιστρέψει πρόσφατα από τις σκιές του θανάτου, ρουφάει ηδονικά όλους τους σπόρους κι όλους τους ατμούς της ζωής- καθώς παραλίγο να  τα έχει ξεχάσει όλα, τα θυμάται και θέλει ζωηρά να τα θυμηθεί όλα. Τελικά τρέχει μέσα σ' αυτό το πλήθος αναζητώντας κάποιον άγνωστο που η φυσιογνωμία του, την οποία μόλις διέκρινε, τον γοήτευσε  εν ριπή οφθαλμού. Η περιέργεια έγινε ένα μοιραίο ένα ακαταμάχητο πάθος!

Φανταστείτε έναν καλλιτέχνη που θα ήταν για πάντα, πνευματικά στην κατάσταση εκείνου που αναρρώνει και θα έχετε το κλειδί του χαρακτήρα του κυρίου Γκ.

'Αρα, η ανάρρωση είναι σαν μια επιστροφή στην παιδική ηλικία. Η ανάρρωση διαθέτει στον υψηλότερο βαθμό, όπως το παιδί, την ιδιότητα να ενδιαφέρεται έντονα για τα πράγματα, ακόμη και για τα πιο κοινότοπα φαινομενικά.

...Η μεγαλοφυία δεν είναι παρά η παιδική ηλικία που ξαναβρέθηκε ηθελημένα, η παιδική ηλικία που είναι τώρα προικισμένη, για να εκφραστεί με έναν αντρικό τρόπο και ταυτόχρονα με ένα αναλυτικό πνεύμα που της επιτρέπει να τακτοποιήσει την ποσότητα των βιωμάτων που συσσωρεύτηκαν ακούσια.


Ο ζωγράφος της μοντέρνας ζωής (Σαρλ Μπωντλαίρ)

flâneur στη Βαρκελώνη...(από το ερχόμενο album "Giorgis - flâneur")

Βαρκελώνη
των πλακόστρωτων, του ήλιου, των προσώπων
Ενα καλοκαίρι γεμάτο εικόνες και λουλούδια
Βαρκελώνη
στο λιμάνι, ένα πλοίο που δένει
ο βόμβος της κιθάρας
κι η καρδιά μου
Είδα πάλι
το δρόμο αυτό, κάτω από τον ουρανό του Σεπτέμβρη
Είδα πάλι
τα κλειστά παραθυρόφυλλα του δωματίου...
Μέρες τόσο μικρές
ο ζεστός αέρας μας χάιδευε τα πρόσωπα
Κι ο έρωτας
έριχνε αστέρια στο διάβα μας
Βαρκελώνη
θυμάμαι τις νύχτες, που κοβότα η ανάσα μας
Ενός καλοκαιριού που με στοιχειώνει
Βαρκελώνη

Αυτό το πρωί
γυρίζω στο γλυκό και θλιμμένο δρόμο
Τα βήματα μου
μ΄ έφεραν ως το παλιό παγκάκι
Και ξαφνικά
Νά σαι! εκεί... και τίποτ' άλλο δεν υπάρχει
Κι από αύριο
θα περπατήσουμε οι δυό μας προς τη ζωή
Βαρκελώνη
μέσα στο λιμάνι, στον αέρα που σηκώνεται
βλέπω τ' όνειρο μου να ζωντανεύει...
Βαρκελώνη

από το ερχόμενο album "Giorgis - flâneur"

Barcelone / στίχοι Boris Vian

Σημειώσεις για τοπιακές αποχρώσεις...ο flâneur στην Αλεξάνδρεια.

Σημειώσεις για τοπιακές αποχρώσεις... Διαδοχικές συγχορδίες τέμπερας. Φως λαμπικαρισμένο από το άρωμα των λεμονιών. Αέρας γεμάτος από κοκκινωπή σκόνη - γλυκειά ευωδιά κεραμιδόσκονης κ' η μυρωδιά των ζεστών λιθόστρωτων που τα δροσίζει το νερό.
Ανάλαφρα υγρά σύννεφα,που σχεδόν αγγίζουνε τη γη, κι ωστόσο δεν φέρνουν ποτέ βροχή.
Επάνω στο φόντο τούτο της κοκκινωπής σκόνης, σκόνη πρασινωπή, με ανταύγειες  μενεξελιές και νερωμένης πορφυρόχρωμης λάκας. Το καλοκαίρι η υγρασία της θάλασσας στιλβώνει ανάλαφρα τον αέρα. Τα πάντα μοιάζουν τυλιγμένα σ' ένα γλοιώδη μανδύα.
Κατόπιν το φθινόπωρο, ο στεγανός και παλμώδης αέρας, αψύς από στατικό ηλεκτρισμό, πυρπολεί το δέρμα ανάμεσα από το αλαφρό ντύσιμο. Η σάρκα αφυπνίζεται και δοκιμάζει τα κάγκελα της φυλακής της.
Ένα μεθυσμένο γύναιο σεργιανίζει σε κάποιο σκοτεινό δρομάκι τη νύχτα,σκορπίζοντας ψίχουλα τραγουδιού σαν ροδοπέταλα. Να ήταν άραγε στο τραγούδι ετούτο που ο Αντώνιος είχε ακούσει τις μεθυστικές νότες της μεγάλης μουσικής που τον έπεισε να παραδοθεί για πάντα στην πόλη που αγάπησε;
Τα νεανικά πεισμωμένα κορμιά αρχίζουν να ψάχνουν για κάποια συνένοχη γύμνια, και σ' εκείνα τα μικρά καφενεία όπου πήγαινε τόσο συχνά ο Βαλτάσαρ με τον γέρο ποιητή της πόλης, τ' αγόρια κινούνται νευρικά μπροστά στο τάβλι των κάτω απο τις λάμπες του πετρελαίου: ενοχλημένα από αυτόν τον αιχμηρό άνεμο της ερήμου - τόσο λίγο ρομαντικό, τόσο ύπουλο - όλο και κουνιώνται και στρέφουν το κεφάλι για να κοιτάξουν κάθε ξένο. Ανασαίνουν με κόπο και σε κάθε φιλί του καλοκαιριού αναγνωρίζουν τη γεύση του ασβέστη...

Λώρενς Ντάρρελ, Αλεξανδρινό κουαρτέτο

Flanerie και Φωτογραφία : Eugene Atzet

Ο παθιασμένος φωτογράφος που ήταν αποφασισμένος να καταγράψει κάθε γωνιά του Παρισιού,πριν αυτή να εξαφανιστεί από την επίθεση των σύγχρονων "βελτιώσεων".

Αδέκαρος αλλά επίμονος, ο Ατζέ κουβαλούσε παντού το τριπόδι του, την κάμερα και τις γυάλινες πλάκες,φωτογραφίζοντας όλα τα μνημεία αλλά και τις ξεθωριασμένες διαφημίσεις σε κάποιο τοίχο,τις κούκλες μιας βιτρίνας,τα βρεγμένα πλακόστρωτα,το ρόπτρο, την προκυμαία,τον κάθετο άξονα με τα σκαλιά,ακόμα και τα νερά των ξύλινων σκαλιών...

Ακόμα ταξίδεψε πέρα από το Παρίσι,φτάνοντας ως τους αδειανούς απόκοσμους κήπουςτων Βερσαλλιών.

Πουλούσε τις φωτογραφίες του σε σκηνοθέτες, σκηνογράφους,ζωγράφους,ταπητουργούς - σε οποιονδήποτε χρειαζόταν ένα οπτικό αρχείο ενός εκλιπόντος Παρισιού.

Ονόμασε τη συλλογή του "documents pour artistes"...

http://masters-of-photography.com/A/atget/atget.html

Ο τελευταίος των μεγάλων flâneurs ήταν ο Βάλτερ Μπένγιαμιν.
Σ' ένα δοκίμιο του 1929 έγραφε:

Ο flâneur είναι δημιούργημα του Παρισιού.
Το περίεργο έγκειται στο ότι δεν είναι της Ρώμης.
Αλλά ίσως στη Ρώμη ακόμα και το όνειρο είναι αναγκασμένο να κινείται σε δρόμους υπερβολικά τέλεια πλακοστρωμένους.Και μήπως η πόλη δεν είναι υπερφορτωμένη με ναούς,κλειστές πλατείες και εθνικούς ιερούς τόπους με αποτέλεσμανα μην μπορείς να μπεις απερίσπαστος στα όνειρα του περαστικού, μαζί με κάθε πλακόστρωτο, κάθε πινακίδα, κάθε σκάλα και κάθε εξώπορτα;

Οι μεγάλες θύμησες, τα ιστορικά frissons - όλα αυτά είναι περιττό βάρος για τον flâneur, που πολύ ευχαρίστως τα φήνει στους τουρίστες.
Και με μεγάλη του χαρά θα αντάλλασσε όλες του τις γνώσεις για τις οικίες των καλλιτεχνών, τους τόπους γέννησης και τα πριγκιπικά παλάτια για τη μυρωδιά ενός και μόνου φθαρμένου κατωφλιού ή για το άγγιγμα ενός και μόνου κεραμιδιού - που μέχρι κι ένα γέρικο σκυλί μπορεί να το τραβολογήσει
.
Κι ίσως να οφείλεται κατά πολύ στον χαρακτήρα των Ρωμαίων.Διότι δεν είναι οι ξένοι αλλά οι ίδιοι οι Παριζιάνοι που μετέτρεψαν το Παρίσι στη γη της επαγγελίας των flâneurs, στο "τοπίο που φτιάχτηκε από ζωντανούς ανθρώπους",όπως το χαρακτήρισε κάποτε ο Χόφμανσταλ.

Τοπίο - να σε τι μετατρέπεται η πόλη για τον flâneur.

Ή μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς , η πόλη χωρίζεται στους διαλεκτικούς της πόλους.
Μετατρέπεται σ' ένα τοπίο που ανοίγεται μπροστά του και σε μία αίθουσα που τον κλείνει μέσα της.

(Edmound White, The flâneur)
φωτογραφία: Δύο ναύτες στο Τίβολι της Κοπεγχάγης Αύγουστος 2010,Γ.Χ.

3/1/11

Αφήνοντας πίσω μια χρονιά με πολλή δουλειά, σκέψεις, περιπλανήσεις, εκδρομές και ταξίδια, εγκαινιάζω ένα μπλογκ αφιέρωμα στον flâneur, τον ακούραστο διαβάτη, τον συλλέκτη εικόνων κι αισθήσεων, κι ακόμα ένα μπλογκ για  το "flâneur"- το νέο μου δίσκο που ετοιμάζεται, ένα μπλογκ για τις αναμνήσεις που διαλέγουμε να πάρουμε μαζί μας. Κι είναι τελικά ίσως το μόνο που αξίζει λίγο προσοχή, το ποιές θα επιλέξουμε, γιατί οι αναμνήσεις είναι οι μόνες που απομένουν...

Λοιπόν, ας τα πάρουμε από την αρχή : η λέξη flâneur δεν μεταφράζεται, παρόλ' αυτά, ο Σάρλ Μπωντλαίρ, την εξηγεί μέσα σε μία μόνο παράγραφο, περιγράφοντας τον κύριο Γκ. :

"Το πλήθος είναι ο χώρος του, όπως ο αέρας είναι χώρος του πουλιού, όπως το νερό είναι ο χώρος του ψαριού. Το πάθος του και το επάγγελμα του είναι να παντρεύεται το πλήθος.

Για τον τέλειο σουλατσαδόρο, για τον παθιασμένο παρατηρητή, είναι μία απέραντη απόλαυση που διαλέγει την κατοικία του μέσα στη μάζα, στο μεταβλητό, στην κίνηση, στο φευγαλέο και στο άπειρο.

Το να είσαι έξω απο το σπίτι σου, κι ωστόσο να αισθάνεσαι παντού στο σπίτι σου, το να βλέπεις τον κόσμο, να είσαι στο κέντρο του κόσμου και να μένεις κρυμμένος από τον κόσμο, αυτές είναι μερικές από τις μικρότερες ηδονές αυτών των ανεξάρτητων, παθιασμένων, αμερόληπτων πνευμάτων, που η γλώσσα μόνο αδέξια μπορεί να τα ορίσει.

Ο παρατηρητής είναι ένας πρίγκιπας που απολαμβάνει παντού το ινγκόγκνιτο του.

Ο εραστής της ζωής κάνει τον κόσμο οικογένειά του, όπως ο εραστής του ωραίου φύλου συνθέτει την οικογένεια του μ' όλες τις ομορφιές που βρήκε, που θα μπορούσε να βρει και που δεν θα γινόταν να βρεθούν, όπως ο συλλέκτης πινάκων ζεί σε μία μαγεμένη κοινωνία ονείρων ζωγραφισμένων στο πανί."

*απόσπασμα από το δοκίμιο "Ο ζωγράφος της σύγχρονης ζωής" του Σαρλ Μπωντλαίρ, μετάφραση: Στέργιος Βαρβαρούσης
φωτογραφία : Σουηδία 2010 , Γ.Χ