Τα ρήματα...

Αυτά τα ρήματα μου έδωσαν σπό το "βήμα" για να γράψω κάτι σαν συνέντευξη.

από τον Γιώργο Σκίντζα, δημοσιεύτηκε στο προηγούμενο "Κυριακάτικο Βήμα"

Ταξιδεύω...

Από τον πρώτο χρόνο που άρχισα να τραγουδώ επαγγελματικά με την Αρλέτα και κατόπιν σε κάποιες θεατρικές παραστάσεις όπου τραγουδούσα. Τα πέντε τελευταία χρόνια ταξίδευα πολύ με προορισμό την Ισπανία για συναυλίες και συνεργασίες, ώσπου η Βαρκελώνη έγινε πια η πόλη μου και τον τελευταίο χρόνο ταξιδεύω πολύ περισσότερο με προορισμό την Αθήνα. Καμιά φορά νιώθω περίεργα με αυτό, αλλά πιστεύω πως θα το συνηθίσω σύντομα. Η Βαρκελώνη έχει πολύ καλές συνδέσεις με την υπόλοιπη Ευρώπη και τα Κανάρια Νησιά και αυτό διευκολύνει κάθε είδους ταξίδια, επαγγελματικά και προσωπικά. Με τη μεταφορική έννοια της λέξης, ταξιδεύω όταν ακούω μια μουσική που μιλάει αμέσως στην καρδιά μου. Αυτά είναι τα ταξίδια-αστραπή, που λέω εγώ, και είναι συνήθως τα πιο όμορφα.

Τραγουδώ...

Είκοσι τέσσερις ώρες την ημέρα, με τη δική μου πραγματική φωνή ή με τη φωνή που ηχεί μέσα στο μυαλό μου, γι' αυτό και δίνω διαρκώς την εντύπωση πως είμαι τραγικά αφηρημένος. Δισκογραφικά υπάρχω από το 1998. Είναι πολύ περίεργο, αλλά ακόμη ντρέπομαι να τραγουδήσω όταν βρίσκομαι σε φιλικό περιβάλλον. Στη σκηνή τα καταφέρνω πολύ καλύτερα. Γι' αυτό και όσοι με γνωρίζουν προσωπικά κάνουν την ίδια ακριβώς παρατήρηση: δεν έχει καμία σχέση η εικόνα μου στην καθημερινότητα με τη σκηνική μου παρουσία και συμπεριφορά.

Ονειρεύομαι...

Συχνά, με μουσικές, μυρωδιές και χρώματα. Φαντασιώνω όλη τη σκηνή του ονείρου με την παραμικρή λεπτομέρεια. Ετσι γίνεται ένα όνειρο αληθινό, χωρίς να ξέρω αν θα γίνει ποτέ και πραγματικό. Και αυτό μου θυμίζει ότι στη ζωή άλλο είναι το «αληθινό» και άλλο το «πραγματικό».

Θέλω...

Να μπορώ να εκφράζω τα «θέλω» μου χωρίς να φοβάμαι. Στην Ελλάδα όλες οι αποφάσεις μας παίρνονται τις περισσότερες φορές με συνοδοιπόρο τον φόβο τού «τι θα πουν οι άλλοι». Η ελληνική οικογένεια μας γαλουχεί με τον φόβο τού τι θα πουν η θεία, ο γείτονας, ο κοινωνικός περίγυρος, η «κοινωνία» και μας γεμίζει με το πιο άχρηστο συναίσθημα από όλα: την ενοχή. Αυτού του είδους τον φόβο τον θεωρώ εχθρό μου και προσπαθώ να πείθω και τους φίλους μου να τον πολεμούν.

Ελπίζω...

Οχι σε ένα καλύτερο αύριο, αλλά σε ένα καλύτερο σήμερα. 

Νευριάζω...

Οσο περνάει ο καιρός λιγότερο. Κάποτε θύμωνα με την αδικία πολύ περισσότερο. Θύμωνα και με τους ανθρώπους. Τώρα απλώς κοιτάζω να απομακρύνομαι χωρίς να τους απορρίπτω. Τώρα μαθαίνω πώς είναι να αποφεύγεις όλα εκείνα που σε θυμώνουν.

Παθιάζοµαι...

Με έναν δικό μου, «απολλώνιο» θα έλεγα, τρόπο. Χωρίς αλαλαγμούς, αλλά με σταθερότητα. Το πάθος για μένα δεν είναι ένα συναίσθημα που φωνάζει, δεν είναι καν κάτι που τελειώνει - είναι ας πούμε μια εμμονή, αυτό που θα το κουβαλάς για πάντα μαζί σου, ακόμη κι αν δεν φαίνεται. Μπορεί, παραδείγματος χάριν, να είναι το πάθος μου για την παρατήρηση... Η flanerie για μένα είναι ένα πάθος, γι' αυτό και ο περίπατος στην πόλη δεν με ξεκουράζει. Αντιθέτως, την ίδια στιγμή που με χαροποιεί, με εξαντλεί. Το πάθος έχει πάντα και τις καλές και τις κακές του πλευρές. Οσο μεγαλώνω μαθαίνω να συντηρώ τις καλές πλευρές του πάθους μου. 

Μισώ...

Τις διακρίσεις, από όπου και αν προέρχονται και προς όποια κατεύθυνση και αν πηγαίνουν. Δεν θα ήθελα κανείς να μπαίνει στη γωνία και να απολογείται για το χρώμα του, την ερωτική του φύση, τις ιδέες του. Ετυχε να ζήσω πολύ έντονα τη διάκριση στα σχολικά μου χρόνια και αργότερα κάποιες φορές σε επαγγελματικό επίπεδο. Μοιάζει τετριμμένο και χιλιοειπωμένο αυτό που λέω, όμως σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όπου όλα δείχνουν προς την ενότητα, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι κάναμε διακρίσεις πολύ περισσότερο από όσο φανταζόμασταν. Τώρα, στα «δύσκολα», είναι η σειρά της κοινωνίας να αποδείξει πόσο ανεκτική είναι στη διαφορετικότητα των ανθρώπων.

Ξεκουράζομαι...

Και πάλι μέσα στην τέχνη, από τη δούλεψή της, όπως λέει ο ποιητής. Μια καλή ταινία, ένα καλό βιβλίο, όσο πυκνογραμμένο και αν μοιάζει, μια φαινομενικά απλή αλλά ευρηματική μελωδία, ένας αστερισμός του Μιρό ή ένα τοπίο του Παρθένη δημιουργεί τέτοια ευφορία που με ξεκουράζει.

Πιστεύω...

Στη συγχώρεση. Ας πούμε στον χώρο που κάνει κάποιος μέσα του για να χωρέσουν πρόσωπα, συναισθήματα και καταστάσεις, δίκαιες και άδικες. Η ελληνική γλώσσα είναι σοφή, χρησιμοποιεί δύο λέξεις για να κατασκευάσει αυτό το ρήμα, το «συγχωρώ». Στη συχώρεση, λοιπόν, τολμώ να πω, πιο πολύ και από την αγάπη.

Αγαπώ... 

Οτιδήποτε μοιάζει πολύ απλό ή και απλοϊκό με την πρώτη ματιά, αλλά στην ουσία είναι ό,τι πιο ανεξήγητο και περίπλοκο. Οπως, ας πούμε, η μουσική και οι άνθρωποι.

πότε & πού:
Ο Γιώργης Χριστοδούλου εμφανίζεται την Πέμπτη 18/10, στις 22.00, στο Faust (Καλαμιώτου 11 και Αθηναΐδος). Μαζί του οι Μάρω Μαρκέλλου, Βικτώρια Ταγκούλη και (στις 25/10) η Κατερίνα Κυρμιζή