Ο Φώντας Τρούσσας για το "Flaneur"

 Χάρηκα πολύ όταν είδα στο περιοδικό που αγαπώ, αυτό με τις "λίγες πωλήσεις" και τη μεγάλη ιστορία και ευαισθησία να ανακαλύπτει και να προτείνει , αυτή την παρουσίαση - κριτική στην οποία αφιέρωσε μια ολόκληρη σελίδα. Μοιράζομαι αυτή τη χαρά μαζί σας, παραθέτοντας εδώ το κείμενο του Φώντα Τρούσσα...

Δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία. Ο Γιώργης Χριστοδούλου, ή απλώς Giorgis, είναι ένας ολοκληρωμένος τραγουδοποιός. Τούτο το έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο περιοδικό - από την εποχή  του "Η αγάπη είναι ένα πορτοκάλι" και του "Δες το κι αλλιώς", τις διασκευές του δηλαδή σε τραγούδια του Νίκου Καρβέλα,του Φοίβου και του Μιχάλη Ρακιντζή. Και το "ολοκληρωμένος" έχει να κάνει με το εξής: με την ικανότητα του Χριστοδούλου να γράφει ωραία "ελαφρά" τραγούδια, είτε γέρνουν προς τη βρετανική ποπ,είτε προς το γαλλικό chanson, είτε προς τη μεσογειακή folk ballad. Η τελευταία δισκογραφική δουλειά του Γιώργη έχει τίτλο "Flaneur" (Ankh/Epsa/Sgae, 2011) μια λέξη που κινδυνεύει να ακυρωθεί από την κατάχρηση της (ως συνήθως συμβαίνει) - την διαβάζω συνεχώς στον Τύπο, αφού πλέον την έχουν μυριστεί άπαντες οι... εμβληματικοί - και η οποία εμφανίζει τον έλληνα τραγουδοποιό να αποδίδει δικές του συνθέσεις αλλά και των  Alberto Matesanz, Jordi Maranges, όπως κι ένα παλαιό άσμα των Alain Gorageur/Boris Vian από τα fifties...

Δεν είμαι σίγουρος τί ακριβώς σημαίνει flaneur (τα λεξικάγράφουν για τον πεζοπόρο, τον περιπατητή των πόλεων, τον άνθρωπο που δημιουργικώς αλητεύει), όμως έχω την αίσθηση (για να μην πω την βεβαιότητα ότι κακώς ορισμένοι ... στριμώχνουν στα ίδια κείμενα τον Γιώργη Χριστοδούλου με τον Λεωνίδα Χρηστάκη φερ' ειπείν, τον συγγραφέα της " Ιστορίας της αλητείας" και με τους easy riders του Dennis Hopper. Πρέπει να έιμαστε σε θέση να κάνουμε λεπτές διακρίσεις και να μη συγχέουμε άσχετα μεταξύ τους πρόσωπα ή θέματα.

Ακούγοντας λοιπόν  το "Flaneur", γιατί αυτό είναι το θέμα μας, εμένα μου δημιουργήθηκε η αίσθηση πως "αλητεία" για τον Γιώργη Χριστοδούλου - αν και δεν θέλω να την αποκαλώ έτσι - είναι μια εγκάρσια αντιμετώπιση του ζην - κύριο μέλημα της οποίας θα μπορούσε να είναι η αναζήτηση κι η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, προς την κατεύθυνση των ζωτικών στοιχείων της ύπαρξης. Σχέσεις, συναναστροφές, φιλίες, παρέες και τα τοιάυτα. Δεν καβαλάμε μια μηχανή, γυρνώντας "άιρα και κάιρα", αλλά πατάμε "παύση" και επιχειρούμε, κινούμενοι πλέον με ανθρώπινες ταχύτητες εντός του αστικού περιβάλλοντος, να δούμε τον "άλλον" κατά πρόσωπο, να παρατηρήσουμε κινήσεις, ματιές και συμπεριφορές.
Ο σύχρονος flaneur δεν ξέρω αν φοράει ρολόι στο χέρι του - γιατί όχι; - , έχω όμως την αίσθηση πως ενδιαφέρεται για την εμφάνιση του (δεν αναφέρομαι στις στυλιστικές ακρότητες),προκρίνει σεβαστικές συμπεριφορές,  είναι απλός και μειλίχιος και πάνω απ' όλα ευγενικός με όλους όσους συναναστρέφεται - όποιους μπορεί να συναντά στις βόλτες του, στα bar ή στα café και που μπορεί να χρήζουν της κατευναστικής του διάθεσης.Ίσως ακόμα να είναι γλωσσομαθής και φυσικά εξυπηρετικότατος με τους τουρίστες καθότι πολλές φορές μπορεί να συχνάζει στα ίδια μ ' εκείνους, μέρη. Ο κοσμοπολιτισμός του Flaneur δεν είναι κάλπικος αλλά εκπηγάζει από τη φυσική ανάγκη να αγαπά τον τόπο του, τη δική του πόλη,επισχειρώντας να τη μετατρέψει με την παρουσία και την συμπεριφορά του, σε κάτι ιδεατό. Πόλεις όπως η Αθήνα, που κρέμονται πλειστάκις στο χείλος της αβύσσου, περιμένουν τους φλανέρ να τις εξευμενίσουν. Ευχολόγια; Πιθανώς. Θα το επιζητούσα; Προφανώς.

Μπορεί να φαίνονται αβαθή όλα αυτά, ή και α-πολιτικά, θ' άξιζε όμως να είναι σε πρώτη φάση χαρακτηριστικά των σημερινών κατοίκων των μεγάλων πόλεων. Όλων εκείνων τέλος πάντων που βρίσκονται σε μία διαρκή αναζήτηση των αστικών οάσεων.Και δεν εννοώ τους κήπους και τα πάρκα αλλά τα ... περιβόλια των ανθρώπινων συμπεριφορών.

Ένας flaneur όπως ο Γιώργης Χριστοδούλου έχει βεβαίως και τη μουσική του.'Ηπια τραγούδια με λεπτές ενορχηστρώσεις, στα οποία προκρίνεται η μελωδία.Είναι τραγούδια ισπανόφωνα ή γαλλόφωνα σε πρώτη φάση τα οποία σφυρίζονται στο δρόμο (Mi nido, Tous les mardis, Silencio...) ακούγονται σαν θρόισμα, ίπτανται πάνω από τα διαλυμένα πεζοδρόμια, τα επικίνδυνα στενά, τις βρωμερές διαβάσεις...Ανάβει πράσινο...Αλλά θα περάσω με την άλλη...

Φώντας Τρούσσας για το Τζαζ & Τζαζ