1 Μαρτίου 2011

Οι ζωές των άλλων

Οταν ήμουν παιδί οι υπαίθριες αγορές όσο κι αν με γοήτευαν άλλο τόσο με απωθούσαν για έναν απλό λόγο: με ενοχλούσε το σκούντηγμα των μεγαλύτερων.

Όταν όμως απέκτησα το απαιτούμενο ύψος ώστε να φαίνομαι αρκετά και να γλιτώνω το ποδοπάτημα, δε μπορούσα να αντισταθώ σ αυτά τα ποτάμια από κόσμο που ψάχνουν τις Κυριακές στο Μοναστηράκι παρατηρώντας περασμένες  ζωές ανθρώπων ή και ολόκληρων οικογενειών, κομματιασμένες, ριγμένες κομματάκια στο έδαφος ή το πολύ-πολύ πάνω σε καμμιά κουβέρτα μικροπωλητή που είχε καταφθάσει από τα χαράματα για να πιάσει πόστο.

Όλα εκεί είναι πολύτιμα και άχρηστα μαζί : αλήθεια, ποιός τρελλός θα αγόραζε ένα μισοσπασμένο σερβίτσιο του τσαγιού, μια ξεθωριασμένη φωτογραφία από εκδρομή στο Σχοινιά το 1977 και ένα φωτεινό παντογνώστη που του έχουν σβηστεί οι ερωτήσεις;

Τα παλιατζίδικα είναι γεμάτα παλιά ραδιόφωνα, πικ-απ, βινύλια, παλιά φωτιστικά, φωτογραφικές μηχανές και τηλεσκόπια όλα χρήσιμα ή κάποιας τέλος πάντων αξίας.

Όμως στο δρόμο βρίσκεις ένα μαθητικό λεύκωμα με εξώφυλλο - κολλάζ από φωτογραφίες περιοδικών ντυμένο με πλαστικό διαφανές αυτοκόλλητο... τέταρτη σελίδα..."ποιός είναι ο αγαπημενος σου ηθοποιός; - ποιό τραγούδι θα μου αφιέρωνες;"... "αφιερώνω στον Πάτρικ Σουέζη και τη Γιάννα από το Α3 το "Nothing's gonna change my love for you" του Glenn Medeiros.

Πέφτεις πάνω σ' ένα κορνιζαρισμένο δίπλωμα αρμονίας του 57 και μια  κάρτ ποστάλ άπ' το Παρίσι...   "μας λείπετε...καλήν αντάμωση... οικογένεια Χελιώτη".

Σκύβω να δώ ένα φθαρμένο βιβλίο με παρτιτούρες. Οι σημειώσεις ολοκάθαρες ακόμα, αν και σημειωμένες με μολύβι... "ppp" ... τρία πιάνο : Ένα ευρώ.





















1 σχόλιο: