Τα ρήματα...

Αυτά τα ρήματα μου έδωσαν σπό το "βήμα" για να γράψω κάτι σαν συνέντευξη.

από τον Γιώργο Σκίντζα, δημοσιεύτηκε στο προηγούμενο "Κυριακάτικο Βήμα"

Ταξιδεύω...

Από τον πρώτο χρόνο που άρχισα να τραγουδώ επαγγελματικά με την Αρλέτα και κατόπιν σε κάποιες θεατρικές παραστάσεις όπου τραγουδούσα. Τα πέντε τελευταία χρόνια ταξίδευα πολύ με προορισμό την Ισπανία για συναυλίες και συνεργασίες, ώσπου η Βαρκελώνη έγινε πια η πόλη μου και τον τελευταίο χρόνο ταξιδεύω πολύ περισσότερο με προορισμό την Αθήνα. Καμιά φορά νιώθω περίεργα με αυτό, αλλά πιστεύω πως θα το συνηθίσω σύντομα. Η Βαρκελώνη έχει πολύ καλές συνδέσεις με την υπόλοιπη Ευρώπη και τα Κανάρια Νησιά και αυτό διευκολύνει κάθε είδους ταξίδια, επαγγελματικά και προσωπικά. Με τη μεταφορική έννοια της λέξης, ταξιδεύω όταν ακούω μια μουσική που μιλάει αμέσως στην καρδιά μου. Αυτά είναι τα ταξίδια-αστραπή, που λέω εγώ, και είναι συνήθως τα πιο όμορφα.

Τραγουδώ...

Είκοσι τέσσερις ώρες την ημέρα, με τη δική μου πραγματική φωνή ή με τη φωνή που ηχεί μέσα στο μυαλό μου, γι' αυτό και δίνω διαρκώς την εντύπωση πως είμαι τραγικά αφηρημένος. Δισκογραφικά υπάρχω από το 1998. Είναι πολύ περίεργο, αλλά ακόμη ντρέπομαι να τραγουδήσω όταν βρίσκομαι σε φιλικό περιβάλλον. Στη σκηνή τα καταφέρνω πολύ καλύτερα. Γι' αυτό και όσοι με γνωρίζουν προσωπικά κάνουν την ίδια ακριβώς παρατήρηση: δεν έχει καμία σχέση η εικόνα μου στην καθημερινότητα με τη σκηνική μου παρουσία και συμπεριφορά.

Ονειρεύομαι...

Συχνά, με μουσικές, μυρωδιές και χρώματα. Φαντασιώνω όλη τη σκηνή του ονείρου με την παραμικρή λεπτομέρεια. Ετσι γίνεται ένα όνειρο αληθινό, χωρίς να ξέρω αν θα γίνει ποτέ και πραγματικό. Και αυτό μου θυμίζει ότι στη ζωή άλλο είναι το «αληθινό» και άλλο το «πραγματικό».

Θέλω...

Να μπορώ να εκφράζω τα «θέλω» μου χωρίς να φοβάμαι. Στην Ελλάδα όλες οι αποφάσεις μας παίρνονται τις περισσότερες φορές με συνοδοιπόρο τον φόβο τού «τι θα πουν οι άλλοι». Η ελληνική οικογένεια μας γαλουχεί με τον φόβο τού τι θα πουν η θεία, ο γείτονας, ο κοινωνικός περίγυρος, η «κοινωνία» και μας γεμίζει με το πιο άχρηστο συναίσθημα από όλα: την ενοχή. Αυτού του είδους τον φόβο τον θεωρώ εχθρό μου και προσπαθώ να πείθω και τους φίλους μου να τον πολεμούν.

Ελπίζω...

Οχι σε ένα καλύτερο αύριο, αλλά σε ένα καλύτερο σήμερα. 

Νευριάζω...

Οσο περνάει ο καιρός λιγότερο. Κάποτε θύμωνα με την αδικία πολύ περισσότερο. Θύμωνα και με τους ανθρώπους. Τώρα απλώς κοιτάζω να απομακρύνομαι χωρίς να τους απορρίπτω. Τώρα μαθαίνω πώς είναι να αποφεύγεις όλα εκείνα που σε θυμώνουν.

Παθιάζοµαι...

Με έναν δικό μου, «απολλώνιο» θα έλεγα, τρόπο. Χωρίς αλαλαγμούς, αλλά με σταθερότητα. Το πάθος για μένα δεν είναι ένα συναίσθημα που φωνάζει, δεν είναι καν κάτι που τελειώνει - είναι ας πούμε μια εμμονή, αυτό που θα το κουβαλάς για πάντα μαζί σου, ακόμη κι αν δεν φαίνεται. Μπορεί, παραδείγματος χάριν, να είναι το πάθος μου για την παρατήρηση... Η flanerie για μένα είναι ένα πάθος, γι' αυτό και ο περίπατος στην πόλη δεν με ξεκουράζει. Αντιθέτως, την ίδια στιγμή που με χαροποιεί, με εξαντλεί. Το πάθος έχει πάντα και τις καλές και τις κακές του πλευρές. Οσο μεγαλώνω μαθαίνω να συντηρώ τις καλές πλευρές του πάθους μου. 

Μισώ...

Τις διακρίσεις, από όπου και αν προέρχονται και προς όποια κατεύθυνση και αν πηγαίνουν. Δεν θα ήθελα κανείς να μπαίνει στη γωνία και να απολογείται για το χρώμα του, την ερωτική του φύση, τις ιδέες του. Ετυχε να ζήσω πολύ έντονα τη διάκριση στα σχολικά μου χρόνια και αργότερα κάποιες φορές σε επαγγελματικό επίπεδο. Μοιάζει τετριμμένο και χιλιοειπωμένο αυτό που λέω, όμως σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όπου όλα δείχνουν προς την ενότητα, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι κάναμε διακρίσεις πολύ περισσότερο από όσο φανταζόμασταν. Τώρα, στα «δύσκολα», είναι η σειρά της κοινωνίας να αποδείξει πόσο ανεκτική είναι στη διαφορετικότητα των ανθρώπων.

Ξεκουράζομαι...

Και πάλι μέσα στην τέχνη, από τη δούλεψή της, όπως λέει ο ποιητής. Μια καλή ταινία, ένα καλό βιβλίο, όσο πυκνογραμμένο και αν μοιάζει, μια φαινομενικά απλή αλλά ευρηματική μελωδία, ένας αστερισμός του Μιρό ή ένα τοπίο του Παρθένη δημιουργεί τέτοια ευφορία που με ξεκουράζει.

Πιστεύω...

Στη συγχώρεση. Ας πούμε στον χώρο που κάνει κάποιος μέσα του για να χωρέσουν πρόσωπα, συναισθήματα και καταστάσεις, δίκαιες και άδικες. Η ελληνική γλώσσα είναι σοφή, χρησιμοποιεί δύο λέξεις για να κατασκευάσει αυτό το ρήμα, το «συγχωρώ». Στη συχώρεση, λοιπόν, τολμώ να πω, πιο πολύ και από την αγάπη.

Αγαπώ... 

Οτιδήποτε μοιάζει πολύ απλό ή και απλοϊκό με την πρώτη ματιά, αλλά στην ουσία είναι ό,τι πιο ανεξήγητο και περίπλοκο. Οπως, ας πούμε, η μουσική και οι άνθρωποι.

πότε & πού:
Ο Γιώργης Χριστοδούλου εμφανίζεται την Πέμπτη 18/10, στις 22.00, στο Faust (Καλαμιώτου 11 και Αθηναΐδος). Μαζί του οι Μάρω Μαρκέλλου, Βικτώρια Ταγκούλη και (στις 25/10) η Κατερίνα Κυρμιζή

Ετοιμασίες...

Οικοδεσπότες και καλεσμένοι αυτή την εβδομάδα που ξεκινάει και θα υποδεχτούμε στο Faust τη Μάρω Μαρκέλλου και τη Βικτωρία Ταγκούλη, αγαπημένες φίλες για να παίξουμε μαζί την Πέμπτη 18 του Οκτώβρη. Ούτε έχουμε πεί καλά καλά τί θα τραγουδήσουν αλλά δεν αγχώνομαι, το ταλέντο τους είναι πάνω από πρόβες και προγραμματισμένα σχέδια.

Και την επομένη, στις δεκαεννιά, καλεσμένοι της πρώτης χορευτικής ομάδας swing στην Ελλάδα που γιορτάζει τα έξη της χρόνια, φορτώνουμε το κοντραμπάσο τα τύμπανα και τις κιθάρες σ' ένα φορτηγάκι που θα μας παραχωρήσουν για να βρεθούμε για ένα μόνο βράδι στο χώρο με το περίεργο όνομα "Love Casual Living". Μου έχουν υποσχεθεί ότι θα βγάλουν και τα τραπέζια για μας, ποιός στη χάρη μας...

 

Φιλοξενούμενος...

Ο φιλοξενούμενος πολλές φορές δεν παίρνει μυρωδιά από το τί μπορεί να συμβαίνει στο σπίτι όπου διαμένει προσωρινά. Κι έτσι βρίσκεται πολλές φορές προ εκπλήξεων - κι όχι πάντα ευχάριστων. Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ αυτές τις μέρες στην Αθήνα, παίζοντας live και κάνοντας πρόβες, ετοιμαζόμενος για τις συναυλίες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Αγρίνιο, βλέποντας φίλους, χορεύοντας αραιά και πού. Και ξαφνικά εκεί όπου είσαι έξω και διασκεδάζεις με φίλους που τόσο σου έχουν λείψει, βλέπεις τις αναρτήσεις στο facebook για τα συμβάντα σ΄ εκείνο το "εναλλακτικό" θεατράκι και σκοτεινιάζεις. Κι είναι τόσο άσχημο συναίσθημα να ντρέπεσαι για λογαριασμό άλλων... κι ούτε μπορείς να χαρείς την παραμονή σου καλά καλά. Σαν τον φιλοξενούμενο σε σπίτι όπου μόλις ξέσπασε καυγάς κι εσύ είσαι μές στη μέση, αμήχανος, σαστισμένος και προπάντων λυπημένος.

Ω! Λ' οτόν, μονοτόν...

Στην καρδιά του φθινοπώρου κυκλοφόρησε το νέο βίντεο της "Φάβας" μας και εμείς ετοιμαζόμαστε για 3 εμφανίσεις (4, 18 και 25 Οκτωβρίου) στο Faust δίπλα στην Καπνικαρέα στο κέντρο της Αθήνας.


Η εποχή των "στρειδιών της πόλης", όπως αποκαλεί και ο Γιώργος Ιωάννου εκείνους που δεν αλλάζουν την ηρεμία των αστικών κέντρων τον Αύγουστο με τις θερινές διακοπές, είναι το φθινόπωρο.

"Το φθινόπωρο είναι η εποχή των εγγραφών" λέει η Λένα Πλάτωνος στο "Σπάσιμο των Πάγων".

Το φθινόπωρο είναι η καλύτερη εποχή για βόλτες και για παρατήρηση, η αγαπημένη εποχή των flaneurs.

Με τη λαχτάρα του μικρού παιδιού που ξαναβρίσκει τους συμμαθητές του σχολείου ύστερα από τρεις μήνες παραμονής στο εξοχικό με τον παππού και τη γιαγιά, εμείς, οι ενήλικοι, δίνουμε ραντεβού με τους φίλους σε παλιά και νέα στέκια που μόλις ανακαλύψαμε, αναλύουμε ξανά και ξανά τους έρωτες μας, τί θέλουμε, τί σκεφτόμαστε, ποιά είναι τα "νέα σχέδια".

"Τώρα άλλαξα" μου είπε μόλις χτες ένας φίλος, "αυτά τα έλεγα το καλοκαίρι", λες και μιλούσε για την περασμένη δεκαετία, όμως είναι αλήθεια, αυτή την εποχή - που τα χρώματα των δρόμων και των δέντρων αλλάζουν σα να τα έχεις περάσει από το φίλτρο του instragram στο ολοκαίνουριο σου i-phone - είσαι γεμάτος όρεξη κι ίσως και λίγο μελαγχολικός, σα να πενθείς για όλ' αυτά που αποφάσισες πως πρέπει μια για πάντα να αφήσεις πίσω.


Κι όσο κι αν θες να ξεκινήσεις δίαιτα, μαθήματα γερμανικών που είναι και της μόδας ή γιόγκα, αυτή η εποχή θα σου επιβληθεί κάποια στιγμή, για να ξαπλώσεις σε μια σαιζ-λόνγκ και να "χαθείς ρεμβάζοντας", ως άλλη μαντάμ Σουσού, απαγγέλοντας έστω και νοερά εκείνο το υπέροχο του Verlaine... "l’automne, monotone ...blessent mon cœur, d’une langueur, monotone!"